Transakcja bezgotówkowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Transakcja bezgotówkowa – rozliczenie pieniężne, w którym na każdym etapie cyklu rozliczeniowego jest dokonywany transfer środków pieniężnych z i na rachunki bankowe (lub konta własne) banków, a więc zarówno po stronie płatnika, jak i po stronie beneficjenta oraz w rozrachunkach pomiędzy bankami rozliczenie przybiera formę wyłącznie zapisów na kontach bankowych rozliczających się podmiotów (z wyjątkiem zapłaty instrumentem pieniądza elektronicznego, gdzie ma miejsce transfer środków pieniężnych z instrumentu pieniądza elektronicznego na urządzenie go akceptujące)^[1].

Transakcje bezgotówkowe dotyczą zatem rozliczeń pieniężnych, w których obie strony rozliczenia posiadają rachunek bankowy i na żadnym etapie rozliczeń nie dochodzi do użycia gotówki. Charakter transakcji bezgotówkowej ma również transakcja płatnicza z wykorzystaniem instrumentu pieniądza elektronicznego.

Do wykorzystywanych w Polsce instrumentów płatności bezgotówkowych należą m.in.:

• polecenie przelewu,
• polecenie zapłaty,
• zlecenie stałe,
• karta debetowa,
• karta przedpłacona,
• karta kredytowa,
• karta obciążeniowa
• czek rozrachunkowy,
• przelewy elektroniczne,
• gospodarcze obciążenie bezpośrednie (GOBI) – tylko dla rozliczeń pomiędzy podmiotami gospodarczymi,
• płatności mobilne.