Trwały nośnik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Trwały nośnik (ang. durable media) – materiał lub urządzenie umożliwiające przechowywanie informacji przez czas niezbędny, wynikający z charakteru oraz celu ich sporządzenia lub przekazania – przechowywanie zawartych na nim informacji w sposób uniemożliwiający ich zmianę lub pozwalający na odtworzenie informacji w wersji i formie, w jakiej zostały sporządzone lub przekazane^[1][a].

W celu spełnienia definicji trwały nośnik informacji musi spełniać więc 3 kryteria: trwałości, dostępności i integralności.

• papier z wydrukiem komputerowym, jeśli cechy jakościowe papieru i tuszu pozwolą na odczytanie zawartości wydruku do końca okresu wymaganego do przechowywania danych^[2],
• dyski optyczne (CD-ROM-y) oraz inne nośniki komputerowe, które umożliwiają jednokrotne zapisanie danych i wielokrotne ich odczytywanie (np. mikrofilmy)^[2],
• dokumenty podpisane elektronicznie z wykorzystaniem kwalifikowanego podpisu cyfrowego, który zapewnia:
  • autentyczność pochodzenia, dającą pewność co do autorstwa dokumentu,
  • niezaprzeczalność, utrudniającą wyparcie się autorstwa lub znajomości treści dokumentu,
  • integralność, pozwalającą wykryć nieautoryzowane modyfikacje dokumentu po jego podpisaniu,
• macierze WORM^[3],
• dokumenty wysyłane w formie PDF^[3]
• usługa Krajowej Izby Rozliczeniowej oparta na sieci blockchain oraz macierzach WORM^[4][5]
• usługa S³DOC firmy BCHAIN PARTNER oparta na platformie blockchain przechowującej treść dokumentów "on chain"^[3]

• poczta elektroniczna – nie jest nośnikiem informacji, o którym mowa w ww. definicji, jednakże np. w uzasadnieniu projektu ustawy o prawach konsumenta jest komentarz mówiący o tym, że przy komunikowaniu się poprzez pocztę elektroniczną przekazywane informacje mogą być utrwalane na trwałych nośnikach, np. na serwerze spełniającym wymogi trwałości nośnika danych
• strona internetowa^[2]

Pojęcie trwałego nośnika zostało zdefiniowane m.in. w następujących polskich aktach prawnych:

• ustawa z 20 maja 2021 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oraz o Deweloperskim Funduszu Gwarancyjnym (tzw. „ustawa deweloperska”)^[6],
• ustawa z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim^[7],
• ustawa z 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych^[8],
• rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 listopada 2009 r. w sprawie trybu i warunków postępowania firm inwestycyjnych, banków, o których mowa w art. 70 ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, oraz banków powierniczych (uchylone w 2012 r.),
• ustawa z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (wejście w życie 25 grudnia 2014 r.)^[9],

oraz w prawie Unii Europejskiej:

• dyrektywa MiFID – Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady Europy 2004/39/WE z 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (skrót od ang. Markets In Financial Instruments Directive),
• dyrektywa PSD – Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady Europy 2007/64/WE z 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego (skrót od ang. Payment Services Directive),
• pojęcie trwałego nośnika informacji znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE (np. wyrok z 27 stycznia 2010 r. 2010/C 305/09).