USS McFaul (DDG-74) – Wikipedia, wolna encyklopedia
USS McFaul (DDG-74) | |
Historia | |
Położenie stępki | 26 stycznia 1996 |
---|---|
Wodowanie | 18 stycznia 1997 |
US Navy | |
Wejście do służby | 25 kwietnia 1998 |
Los okrętu | w służbie (stan na 2008 rok) |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność | standardowa 6 794,38 tony |
Długość | 153,9 m |
Szerokość | 20,1 m |
Zanurzenie | 9,4 m |
Napęd | |
4 turbiny gazowe General Electric LM2500-30, dwie śruby, 100 000 SHP (75 MW) | |
Prędkość | ponad 30 węzłów |
Zasięg | 4400 mil morskich przy prędkości 20 węzłów |
Uzbrojenie | |
1 × 29 komór, 1 × 61 komór Mk 41 pionowa wyrzutnia z 90 pociskami × RIM-66 SM-2, BGM-109 Tomahawk lub RUM-139 VL-Asroc 1 × Mark 45 działo kal. 127/54 mm 2 × 25 mm 4 × 12.7 mm 2 × 20mm Phalanx CIWS 2 × Mk 32 potrójne wyrzutnie torped | |
Wyposażenie lotnicze | |
lądowisko dla 1 SH-60 Sea Hawk (bez hangaru) | |
Załoga | 23 oficerów |
USS McFaul (DDG-74) – amerykański niszczyciel rakietowy typu Arleigh Burke (podtyp Flight II). Nazwa okrętu pochodzi od nazwiska komandosa SEAL, Donalda L. McFaula, który poległ w Panamie w 1989.
W sierpniu 2008 niszczyciel był pierwszym amerykańskim okrętem wojennym który pojawił się u wybrzeży Gruzji w trakcie wojny w Osetii Południowej. 24 sierpnia okręt dostarczył pomoc humanitarną do gruzińskiego portu Batumi.