Układ GUGIK 1980 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Układ GUGIK 1980 – układ współrzędnych płaskich prostokątnych oparty na odwzorowaniu quasi-stereograficznym powierzchni elipsoidy Krassowskiego. Układ jest jednolity dla całego kraju.

Punkt główny (przyłożenia układu) ma współrzędne 52°10′N, 19°10′E na elipsoidzie Krassowskiego, dla których wartości w układzie GUGIK 1980 wynoszą:

• X₀ = 50 0000 m,
• Y₀ = 50 0000 m,

a skala długości wynosi na tym punkcie 0,9997143.

Zniekształcenia układu wynoszą od –29 cm/km w punkcie głównym i rosną do +90 cm/km u źródeł Sanu. Układ stanowił podstawę do sporządzania map w skalach 1:100 000 i mniejszych. Układ ten znalazł zastosowanie w praktyce jedynie przy opracowaniu wydawanej w latach 1980–1984 topograficznej mapy Polski w skali 1:100 000^[1].

Obecnie (na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 sierpnia 2000^[2]) jedynym, obowiązującym układem współrzędnych dla opracowań małoskalowych (1:10 000 i mniejszych) jest PUWG 1992, który zastąpił układ GUGIK 1980. Układ 1992 oraz układ współrzędnych 2000 (dla opracowań wielkoskalowych, 1:5000 i większych) stanowi część państwowego systemu odniesień przestrzennych.

Elementarna skala długości obliczana jest ze wzoru:

${\displaystyle m=0{,}9997143+61{,}37\cdot 10^{-10}[(X_{km}-500)^{2}+(Y_{km}-500)^{2}].}$

• Układ współrzędnych 1942
• Układ współrzędnych 1965
• Układ współrzędnych 1992
• Układ współrzędnych 2000