French
DeutschUlica Belgijska w Warszawie – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Mokotów | |||||||||||||
 | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||
| Długość | 240 m[1] | ||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||
 52°12′09,8″N 21°01′30,3″E/52,202722 21,025083 | |||||||||||||
Ulica Belgijska – ulica w dzielnicy Mokotów w Warszawie, biegnąca od parku Morskie Oko do ul. Puławskiej.
Nazwa pochodzi od Belgijskiego Towarzystwa Akcyjnego Ruskiej Manufaktury, do którego należała fabryka filcu i kapeluszy znajdująca się przy ulicy[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Ulica została wytyczona w roku 1895 podczas parcelacji terenów należących niegdyś do Izabeli Lubomirskiej, posiadaczki zlokalizowanego przy ul. Puławskiej pałacyku Mon Coteau, zwanego od nazwiska późniejszego właściciela pałacem Szustra.
Z racji ograniczeń budowlanych nakładanych w okolicach fortyfikacji długo posiadała drewnianą zabudowę; ruch budowlany w okolicy spowodowała dopiero liberalizacja przepisów w latach 1909–1911. Do roku 1915 przy Belgijskiej wzniesiono pierwsze kamienice. W 1916 ulica znalazła się w granicach administracyjnych Warszawy.
Od roku 1895 pod numerem 7 działała fabryka Mokotowska Fabryka Chemiczno-Farmaceutyczna Adolf Gąsecki i synowie, znana z wyrobu popularnego środka przeciwbólowego zwanego kogutkiem. W latach 1936–1937 zabudowania fabryczne zostały rozbudowane o należącą do firmy kamienicę, którą zaprojektował architekt Teodor Bursche. Zakład funkcjonował do II wojny światowej. W 1944 zabudowania fabryki zostały spalone, a po wojnie większość budynków rozebrano[3].
3 sierpnia 1944 Niemcy dokonali tutaj masakry ludności cywilnej mordując kilkudziesięciu mieszkańców ulicy, co upamiętnia znajdująca się pod nr 11 tablica Tchorka[4].
Po wojnie przy ulicy zamieszkało kilkunastu reżyserów i operatorów z Wytwórni Filmowej „Czołówka”[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Mapa Warszawy [online], mapa.um.warszawa.pl [dostęp 2020-11-28].
- ↑ Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 137. ISBN 978-83-62189-08-3.
- ↑ Michał Krasucki: Warszawskie dziedzictwo postindustrialne. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 25. ISBN 978-83-931723-5-1.
- ↑ Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 34. ISBN 83-912463-4-5.
- ↑ Jerzy Kasprzycki, Marian Stępień: Pożegania warszawskie. Warszawa: Arkady, 1971, s. 164.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, tom 1. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1995, s. 135. ISBN 83-902793-5-5.