Ulica Modlińska w Warszawie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ulica Modlińska w Warszawie
Pelcowizna. Żerań, Tarchomin, Henryków, Nowodwory, Dąbrówka Szlachecka, Choszczówka
Ilustracja
Ulica Modlińska
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
światła 0 km Trasa Toruńska
ul. Jagiellońska
światła ul. Elektronowa,
zjazd do Auchan Modlińska
Kanał Żerański
światła ul. Jana Kowalczyka
ul. Konwaliowa
ul. Leszczynowa
ul. Huczna
światła ul. Płochocińska
światła ul. Ekspresowa
ul. Płużnicka
ul. Obrazkowa
światła ul. Światowida
ul. Kołacińska
ul. Sąsiedzka
ul. Dziatwy
światła ul. Klasyków
ul. Pomorska
światła ul. Mehoffera
ul. Przyrzecze
ul. Dębowa,
granica m.st. Warszawy
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Modlińska w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Modlińska w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Modlińska w Warszawie”
Ziemia52°19′30,8″N 20°58′10,0″E/52,325222 20,969444

Ulica Modlińska – ulica w warszawskich dzielnicach Praga-Północ i Białołęka. Stanowi trasę wylotową w kierunku Olsztyna, Jabłonny i Legionowa.

Ulica jest częścią ciągu – ZamoyskiegoJagiellońskarondo Starzyńskiego – Jagiellońska – Modlińska. Jest dwujezdniowa na całej swej długości. Równolegle do ulicy prowadzi ścieżka rowerowa na odcinkach: Trasa Toruńska – Płochocińska, Ekspresowa – Mehoffera oraz Poetów – Aluzyjna.

Została zbudowana ok. 1820, nazywana była też Szosą Kowieńską lub Petersburską[1]. W 1919 nazwana Drogą do Modlina[2]. Nazwa nawiązywała do Modlina, w kierunku którego prowadziła (obecnie częścią Nowego Dworu Mazowieckiego).

W Warszawie prowadziła do ulicy Zamoyskiego. Obok drogi od 1900 biegły tory kolejki wąskotorowej do Jabłonny. W 1916 włączono część obecnej Jagiellońskiej do Warszawy.

W 1951, po przyłączeniu do Warszawy terenów obecnej Białołęki, Modlińska znalazła się w granicach administracyjnych miasta. W latach 1952–1991 południowy odcinek ówczesnej Szosy Modlińskiej i północny ulicy Jagiellońskiej (od alei „Solidarności” do obecnej Trasy Toruńskiej) przemianowano na aleję Stalingradzką[3].

Podczas poszerzania ulicy w latach 1973–1976 rozebrano budynki stacji Pelcowizna, Żerań, Piekiełko, Wiśniewo i Henryków na zlikwidowanej w 1956 linii kolei jabłonowskiej[4]. W 1979 oddano do użytku poszerzony dziewięciokilometrowy odcinek ulicy od Trasy Toruńskiej do granic miasta[5].

W okresie PRL ulica była częścią wspólnego przebiegu dróg państwowych nr 11, łączącej Warszawę z Łomżą i Augustowem[6][7] oraz nr 20[8] w kierunku Nowego Dworu Mazowieckiego[6][7].

Współcześnie dawny trakt dzieli się w granicach miasta na ulicę Modlińską od ul. Dębowej w Buchniku do Trasy Toruńskiej oraz jej przedłużenie w kierunku południowym – ulicę Jagiellońską do ul. Zamoyskiego.

Ważniejsze obiekty

[edytuj | edytuj kod]

Obiekty nieistniejące

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 502. ISBN 83-01-08836-2.
  2. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 139. ISBN 83-86619-97X.
  3. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 284. ISBN 83-01-08836-2.
  4. Bogdan Pokropiński: Kolej jabłonowska. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2004, s. 15–16. ISBN 83-206-1513-5.
  5. Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984, s. strony nienumerowane (Kronika odbudowy, budowy i rozbudowy 1945−1982). ISBN 83-213-2993-4.
  6. a b Atlas samochodowy Polski 1:500 000. Wyd. IV. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1965, s. 80.
  7. a b Samochodowy atlas Polski 1:500 000. Wyd. V. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1979, s. 81. ISBN 83-7000-017-7.
  8. Plan Warszawy, Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1970.