Unia Narodowo-Państwowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Unia Narodowo-Państwowa – polska centrowa partia polityczna związana z obozem piłsudczykowskim, powstała w czerwcu 1922 roku. Miała charakter inteligencki. Wśród jej założycieli byli m.in. przyszli prezydenci Gabriel Narutowicz i Ignacy Mościcki. Związani z nią byli m.in. krakowscy konserwatyści.

Głosiła hasło: wszystko w państwie dla państwa, sprzeciwiała się jednak etatyzmowi w gospodarce. Propagowała solidaryzm społeczny i przeciwstawienie egoizmowi partyjnemu. Broniła równouprawnienia wszystkich wyznań religijnych. Startowała w wyborach parlamentarnych w 1922, nie uzyskując żadnego mandatu. Uzyskała 38 tys. głosów. Jednym z kandydatów był Juliusz Bursche, zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego.

 Zobacz też kategorię: Politycy Unii Narodowo-Państwowej.

• Jerzy Holzer, Mozaika polityczna Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1974, s. 285–287.
• Unja Narodowo-Państwowa: deklaracja programowa i uchwały konferencji krajowej z d. 28 i 29 czerwca 1922 r., Wydawnictwo Unji Narodowo-Państwowej, Warszawa 1922.

• Plakat wyborczy UNP z 1922