Unia gospodarcza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Unia gospodarcza – wyższa forma wspólnego rynku, w którym kraje członkowskie dokonały także harmonizacji wszystkich rodzajów polityki, mających wpływ na warunki konkurencji na rynkach narodowych. Przedmiotem takiej harmonizacji są przede wszystkim polityka podatkowa, pieniężna i społeczna. W przypadku gdy w unii gospodarczej wprowadza się także wspólną walutę, unia ta staje się też unią walutową.

Jest to forma integracji gospodarczej państw, polegająca na:

• prowadzeniu wspólnej polityki handlowej
• prowadzeniu wspólnej polityki rolnej
• prowadzeniu wspólnej polityki transportowej
• prowadzeniu wspólnej polityki ochrony środowiska
• prowadzeniu wspólnej polityki w innych żywotnych działach
• ustanowieniu unii celnej
• ustanowieniu wspólnego rynku
• ujednolicaniu ustawodawstwa

Obecnie jedynym przykładem unii gospodarczej jest Unia Gospodarcza i Walutowa w ramach Unii Europejskiej.