Urus – Wikipedia, wolna encyklopedia

Urus (zm. 1377) – chan Złotej Ordy 1374–1375 oraz Białej Ordy 1361-1375.

Był chanem wschodniej części Złotej Ordy - Białej Ordy. Zajmowała ona dorzecze rzeki Syr-daria oraz stepy na północny wschód od Morza Aralskiego, do rzek Iszym i Sari-Su. Na krótko przejął władzę w Złotej Ordzie w okresie zamieszek. Należał prawdopodobnie to synów Ordu. Wypowiedział wojnę Tamerlanowi żądając ekstradycji swojego bratanka o imieniu Tuktatija, który wcześniej próbował go obalić. Zginął uwięziony przez Tamerlana. Przypisuje się mu odbudowę stolicy Białej Ordy - Sygnaku. Urus jest uważany za przodka chanów Kazachów.

• B. Grekow, A. Jakubowski, Złota Orda i jej upadek, słowo wstępne i red. Ananiasz Zajączkowski, przeł. Wł. Głuchowski, Warszawa: "Książka i Wiedza" 1953.
• Peter Jackson, Mongołowie i Zachód: podbój Azji i Europy, tajemnice najazdów na Polskę, imperium Tamerlana, przeł. Agnieszka Kozanecka, Warszawa: Bellona 2007.
• Leszek Podhorodecki, Kulikowe Pole 1380, Warszawa: Bellona 1986.