Verlamion – Wikipedia, wolna encyklopedia

Verlamion lub Verlamio – główny ośrodek plemienia celtyckiego Catuvellauni od I wieku p.n.e. do ok. 43 n.e., czyli inwazji Rzymian na Brytanię.

Pierwsze znane osadnictwo w rejonie dzisiejszego miasta St Albans to osada z epoki żelaza datowana na koniec I wieku p.n.e. – I połowę I wieku n.e. Amatorskie badania archeologiczne wykonane w latach 30 XX wieku wykazały, iż osada usytuowana była w dzisiejszym lesie Prae Wood (na północny zachód od Bluehouse Hill Road, przy Hampstead Road)^[1]. Późniejsze ekspertyzy wykazały, że osadnictwo rozciągało się w dolinie rzeki Ver, w miejscu gdzie powstało późniejsze miasto rzymskie^[2].

Przyjmuje się, że Verlamion zostało centralnym ośrodkiem plemienia za panowania Tasciovanusa (ok. 20 p.n.e. - 10 n.e.)^[3]. Ośrodek rozrastał się i za panowania Cunobelinusa, osada została ufortyfikowana poprzez otoczenie jej fosą i palisadą po jej stronie wewnętrznej^[1].

Podczas wykopalisk nie natrafiono na pozostałości domów, lecz znaleziono cegły z okresu przedrzymskiego. Na podstawie znalezisk udokumentowano, że w Verlamion istniały warsztaty tkackie. Zarejestrowano także ceramikę importowaną z rejonu Morza Śródziemnego oraz importy z Galii^[1].

Osada nosiła nazwę Verlamion, co prawdopodobnie oznaczało "nad stawem", która powstała od stawu rybnego znajdującego się po północnej stronie rzeki. Na lokalnych monetach z okresu przedrzymskiego pojawia się nazwa Verlamio^[4].

Po rzymskim podboju i rozpoczęciu osadnictwa miejscowość znana jest pod łacińską nazwą Verulamium^[5]. Dużo później, na pobliskim wzgórzu (dzisiaj Holywell Hill), wykorzystując budulec z opuszczonego Verulamium wybudowano klasztor. Od tamtego czasu miasto znane jest jako St Albans.

• Verulamium
• St Albans