Władimir Azin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Władimir Azin

Voldemārs Āziņš

naczdyw
Data i miejsce urodzenia	26 września 1895 powiat połocki
Data i miejsce śmierci	18 lutego 1920 stanica Tichoriecka
Przebieg służby
Lata służby	1916–1920
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona
Jednostki	28 Dywizja Strzelecka
Stanowiska	dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji: operacja permska operacja jekaterynburska bitwa o Carycyn operacja tichoriecka †
Odznaczenia

Władimir Michajłowicz Azin, łot. Voldemārs Āziņš (ur. 26 września 1895 w Martianowie w guberni witebskiej, zm. 18 lutego 1920 w stanicy Tichorieckiej) – radziecki wojskowy narodowości łotewskiej, uczestnik wojny domowej w Rosji po stronie czerwonych.

Ukończył z wyróżnieniem szkołę miejską w Pskowie, następnie pracował w magazynie kupieckim oraz w tkalni. W styczniu 1916 zmobilizowany do wojska rosyjskiego, po rewolucji październikowej organizował oddziały Czerwonej Gwardii i brał udział w walkach z Niemcami pod Pskowem na początku 1918. Wiosną tego samego roku, już po zawarciu z Niemcami pokoju brzeskiego, przybył do Wiatki na czele batalionu złożonego z Łotyszy i dowodził nim na froncie wschodnim. W sierpniu 1918 mianowany dowódcą Grupy Arskiej w czerwonej 2 Armii, w kolejnym miesiącu na jej czele brał udział w operacji kazańskiej^[1]. Następnie na czele dywizji brał udział w dalszym marszu czerwonych na wschód, podczas którego zdobyte zostały kolejno Sarapuł, Wotkińsk oraz Iżewsk. Został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru^[1].

Od grudnia 1918 dowodził 28 Dywizją Strzelecką. Razem z nią wiosną i latem brał udział w kontrofensywie Frontu Wschodniego Armii Czerwonej oraz w dalszych operacjach, w toku których biali dowodzeni przez adm. Aleksandra Kołczaka zostali zmuszeni do wycofania się za Ural. Jego dywizja brała udział w operacjach permskiej i jekaterynburskiej^[1].

W końcu września 10 Armia, do której włączona została 28 dywizja, została przeniesiona na Front Południowy do walki z Siłami Zbrojnymi Południa Rosji dowodzonymi przez gen. Antona Denikina. Była to część większej reorganizacji sił czerwonych przeprowadzanej w celu powstrzymania ofensywy Denikina na Moskwę^[2]. We wrześniu 1919 roku 28 dywizja walczyła na odcinku carycyńskim, gdzie Azin został ranny w rękę^[3].

W lutym 1920, już po odparciu ofensywy Denikina, 10 Armia prowadziła działania ofensywne mające na celu wyparcie białych z Północnego Kaukazu i ich rozbicie (operacja północnokaukaska, operacja dońsko-manycka). Podczas kolejnej operacji, tichorieckiej^[4], 18 lutego 1920, Azin został wzięty do niewoli, a następnie zamordowany przez białych^[1].