Władysław Gruiński – Wikipedia, wolna encyklopedia
pułkownik artylerii | |
Data i miejsce urodzenia | 19 lutego 1892 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 17 listopada 1950 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska | dowódca artylerii dywizyjnej |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Władysław Gruiński (ur. 19 lutego 1892 w Delatynie, zm. 17 listopada 1950 w Krakowie[1] ?) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. armii. Jego oddziałem macierzystym był pułk armat polowych nr 31, który w 1918 został przemianowany na pułk artylerii polowej nr 30[2]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej[3].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 113. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 30 pułk artylerii polowej we Włodawie[4]. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Szkole Strzeleckiej Artylerii w Toruniu, pozostając oficerem nadetatowym 30 pap[5][6]. 31 marca 1924 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 44. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. W latach 1928–1929 pełnił służbę w Departamencie Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[8]. 24 grudnia 1929 został mianowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 20. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. W tym samym miesiącu został przeniesiony do 24 pułku artylerii lekkiej w Jarosławiu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10][11]. W lipcu 1935 został przeniesiony do 11 pułku artylerii lekkiej w Stanisławowie na stanowisko dowódcy pułku[12][13]. Na stopień pułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii[14]. 31 sierpnia 1939 objął stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 11 Karpackiej Dywizji Piechoty. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej[15][16]. Jeniec Oflagu XI A Osterode (nr obozowy 31), do którego przybył w pierwszym transporcie. Do 15 października 1939 pełnił funkcję Polskiego Męża Zaufania (Najstarszego Obozu)[17].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1928)[18][19]
- Medal Niepodległości (9 listopada 1933)[20]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Polona [online], polona.pl [dostęp 2022-01-30] .
- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 1171.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1082.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 194.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 773, 817, 1524.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 693, 740, 1384.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 431, 453.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 387.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 178, 692.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 96.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 729.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 157.
- ↑ Prugar-Ketling 1990 ↓, s. 11.
- ↑ Dalecki 1989 ↓, s. 232, 326, 380.
- ↑ Piotr Kożuchowski, Oflag XI A Osterode (1939-1940). Lista jeniecka s. 3, 6 [dostęp 2021-06-10].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 406.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
- Bronisław Prugar-Ketling: Aby dochować wierności. Wspomnienia z działań 11 Karpackiej Dywizji Piechoty. Wrzesień 1939. Warszawa: Wydawnictwo „Odpowiedzialność i Czyn”, 1990.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.