Władysław Tobiasiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Władysław Tobiasiewicz
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1886
Kęty

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Kielce
PKU Stanisławów

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Władysław Tobiasiewicz[a] (ur. 20 czerwca 1886 w Kętach, zm. 1940 w ZSRR) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Kętach, w ówczesnym powiecie bialskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka i Agnieszki. Był bratem Antoniego (ur. 1891), majora piechoty[1], Jana Kantego, księdza, oraz Franciszki z Tobiasiewiczów Fedorowskiej, Rozalii z Tobiasiewiczów Dyczkowskiej, Agnieszki z Tobiasiewiczów Dyczkowskiej i Marii z Tobiasiewiczów Raczkowskiej[2].

W czasie I wojny światowej razem z bratem Antonim walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. Ich oddziałem macierzystym był c. i k. pułk piechoty nr 56[3][4]. W czasie służby w c. i k. armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów rezerwy piechoty: kadeta (1 stycznia 1911)[5], chorążego (z tym samym starszeństwem 1 stycznia 1911)[6], porucznika i nadporucznika (1 lutego 1916)[7].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-ukraińskiej był dowódcą 1 kompanii marszowej Pułku Ziemi Wadowickiej[8]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Oddziale V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[9]. 1 czerwca 1921 roku nadal pełnił służbę w Oddziale V Sztabu MSWojsk., a jego oddziałem macierzystym był 12 pułk piechoty[10]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku[11], a następnie do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[12][13][14]. W latach 20. służył w 48 pułku piechoty w Stanisławowie, w tym w 1923 pełnił funkcję dowódcy I batalionu[15][16]. Jako oficer tej jednostki w 1928 był przydzielony do 11 Dywizji Piechoty[17], w której był oficerem Przysposobienia Wojskowego[18]. W marcu 1929 został przeniesiony służby do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kielce na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta[19]. W grudniu 1929 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Stanisławów na stanowisko komendanta[20][21][22]. Z dniem 30 czerwca 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[23].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej 1939 i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez NKWD. Po pobycie w więzieniu w Stanisławowie został przeniesiony 18 kwietnia 1940 więzienia w Żytomierzu, a następnie prawdopodobnie jesienią tego roku rozstrzelany pod Charkowem[2]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 64/2-28 oznaczony numerem 2945; dosłownie określony jako Władysław Tobjansiewicz)[24]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Był mężem Zofii ze Stefańskich, która we wrześniu 1940 została wywieziona do Kazachstanu. Zesłanie przeżyła, a po wojnie wróciła do Polski, do Krakowa, później do Kęt[2].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W latach 1911–1916 w ewidencji c. i k. Armii figurował jako „Tobyasiewicz”, a w latach 1917–1918 jako „Tobijasiewicz”.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne im. gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego. [dostęp 2020-11-25].
  2. ↑ a b c Tadeusz Lewicki. Wspomnienie o Władysławie Tobiasiewiczu. „Kęczanin - pismo Ziemi Kęckiej”. Nr 9 (191), s. 18, wrzesień 2007. Kęty: Dom Kultury w Kętach. ISSN 1425-6975. [dostęp 2021-08-31]. 
  3. ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 639.
  4. ↑ Schematismus 1912 ↓, s. 579.
  5. ↑ Schematismus 1912 ↓, s. 456.
  6. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 344.
  7. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 150.
  8. ↑ Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej – Wadoviana [online] [dostęp 2021-08-31] (pol.).
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 593.
  10. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 54, 918.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 401.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 344.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 164.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 260.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 240.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116.
  18. ↑ Lista starszeństwa oficerów rezerwy piechoty. „Przegląd Piechoty”, s. 129, Nr 7 z 1928. Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. 
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 102.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 399.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 524.
  22. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty - 1 lipiec 1933 r.. Warszawa: 1933, s. 24.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 144.
  24. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 98. [dostęp 2016-04-14].
  25. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  26. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Tobiasiewicz&oldid=74381606”