Władysław Wolter – Wikipedia, wolna encyklopedia

Władysław Wolter

Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1897 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	18 marca 1986 Kraków
Profesor nauk prawnych
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1920
Habilitacja	1925
Profesura	1936
Polska Akademia Nauk / Umiejętności
Status PAN	członek rzeczywisty
Status PAU	członek krajowy
Doktor honoris causa Uniwersytet Jagielloński – 1985 Uniwersytet Gdański – 1986
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński
Okres zatrudn.	1920-1967
Odznaczenia

Władysław Alfred Aleksander Adolf Wolter^[1] (ur. 5 lutego 1897 w Wiedniu, zm. 18 marca 1986 w Krakowie^[2]) – polski prawnik, karnista, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Urodził się w rodzinie Władysława (1861–1928), sędziego Sądu Najwyższego w Wiedniu i prezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie, i Aleksandry z Kamienobrodzkich^[3] (1868–1936)^[4], był bratem Jadwigi (s. Marii Relindy, franciszkanki) (1892–1927)^[4] i Aleksandra^[2]. W 1915 ukończył gimnazjum pijarów w Wiedniu^[2]. W tym samym roku został wzięty do wojska austriackiego. W 1917 został ciężko ranny na froncie^[2].

Studia prawnicze rozpoczął w 1917 na Uniwersytecie Wiedeńskim, kontynuował je na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, absolutorium z wynikiem celującym uzyskał w 1920^[2]. W 1920 uzyskał w UJ stopień naukowy doktora, zaś w 1925 stopień doktora habilitowanego^[2]. W 1928 został mianowany profesorem nadzwyczajnym i objął po swoim mistrzu prof. Edmundzie Krzymuskim Katedrę Prawa Karnego i Postępowania Karnego^[2]. W 1936 prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go profesorem zwyczajnym^[2]. W latach 1937–1939 sprawował funkcję dziekana Wydziału Prawa UJ^[2]. Był członkiem Towarzystwa Biblioteki Słuchaczów Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, kuratorem Towarzystwa w latach 1934–1939 a następnie 1945–1947^[5].

6 listopada 1939 został aresztowany w ramach Sonderaktion Krakau i był więziony przez hitlerowców w Krakowie, Wrocławiu i w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen^[2]. 8 lutego 1940 wraz z grupą 101 innych więźniów został zwolniony^[2]. Po powrocie do Krakowa zaangażował się w działalność Rady Głównej Opiekuńczej^[2].

Po ustaniu działań wojennych powrócił do pracy na Wydziale Prawa UJ i w styczniu 1945 został jego pierwszym powojennym dziekanem^[2]. Kierował Katedrą Prawa Karnego, od 1945 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności^[2]. W latach 1953–1962 pracował w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk^[2] W 1967 odszedł na emeryturę i został członkiem rzeczywistym PAN^[6][2].

Był promotorem doktoratu m.in. Tadeusza Zielińskiego (14 lutego 1950)^[7], Marii Szewczyk oraz Andrzeja Zolla. Jednym z jego wychowanków był prof. Andrzej Gaberle^[2].

Od 1981 uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności^[2]. Członek Społecznej Rady Legislacyjnej – agendy/jednostki COIU^[8][9][10].

Był żonaty z Marią z domu Kulinowską (1905–1993). Miał syna Władysława Marię (ur. 1930) oraz córki bliźniaczki Katarzynę Aleksandrę i Małgorzatę Marię (ur. 1938)^[1][2].

Zmarł w Krakowie, pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie^[2][11] (kwatera SC8-A-1)^[4].

• Zarys systemu prawa karnego, 1933–1934
• Studia z zakresu prawa karnego, 1947
• Prawo karne. Zarys wykładu systematycznego, 1947
• Kumulatywny zbieg przepisów ustawy, 1960
• Reguły wyłączania wielości ocen w prawie karnym, 1961
• Funkcja błędu w prawie karnym, 1964
• Nauka o przestępstwie, 1973

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[2] (2 maja 1923)^[12]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[2]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)^[13]

• Doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1985)^[2]
• Doktor honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego (1986)^[2]

• Biogram prof. Władysława Woltera na stronie Dzieje Krakowa (dostęp: 29 lipca 2014 r.).