WKS Kielce – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wojskowy Klub Sportowy Kielce – sportowy klub wojskowy, działający w Kielcach w latach 1934–1939.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Gen. bryg. Władysław Bończa-Uzdowski był piłkarzem klubu 4 Pułku Piechoty Legionów
Basen znajdujący się na Stadionie Leśnym został uroczyście otwarty 12 czerwca 1933 roku przez prezydenta Ignacego Mościckiego[1]

Wojskowy klub 4 Pułku Piechoty Legionów – zespół, z którego wywodził się WKS Kielce – powstał w 1915 roku[2]. Przez ówczesnego kronikarza uważany był za najsilniejszą kielecką drużynę piłkarską. W 1923 roku wygrała ona m.in. 7:0 i 4:1 z Lechią Kielce. W klubie tym występował m.in. generał Władysław Bończa-Uzdowski[3].

Wojskowy Klub Sportowy Kielce powstał na mocy rozkazu Komendy Garnizonu Kieleckiego z 11 stycznia 1934 roku, w wyniku połączenia wojskowych klubów 4 Pułku Piechoty Legionów oraz 2 Pułku Artylerii Lekkiej Legionów. Przyjęty został wówczas przez 153 podoficerów i oficerów zawodowych pod przewodnictwem pułkownika Bolesława Ostrowskiego statut zespołu. WKS Kielce wszedł w posiadanie majątku klubów, z których powstał, m.in. stadionu piłkarskiego. Pierwszym prezesem był podpułkownik Boniecki, następnie funkcję tę pełnił również generał Juliusz Zulauf[4].

WKS Kielce był jednym z najlepiej zorganizowanych klubów sportowych w Kielcach, działał do września 1939 roku. Posiadał sekcje: szermierczą, tenisa, hokeja na lodzie (należącą do Warszawskiego Okręgowego Związku Hokeja na Lodzie), strzelecką i narciarską[4]. Istniała również drużyna piłkarska rozgrywająca mecze zarówno towarzyskie, jak i mistrzowskie[5]. W 1936 roku przegrała 3:4 z SKS Starachowice, który został mistrzem podokręgu kieleckiego[6]. W 1939 uczestniczyła w rozgrywkach klasy A, w których rywalizowała m.in. z Granatem Kielce[7]. Działała także sekcja pływacka[4]. Powstała ona po wybudowaniu w latach 30. XX wieku basenu na Stadionie Leśnym. Kąpielisko to miało wymiary 25 na 75 metrów, było wysokiej klasy pod względem wyglądu zewnętrznego, jak i utrzymywanego w porządku i czystości zaplecza[8].

W WKS Kielce działała także sekcja bokserska. Jej trenerem był Jan Szczygłowski, który przeszedł kurs instruktorski w Poznaniu. W 1935 roku klub rozegrał mecz pięściarski z Bronią Radom. Zakończył się on zwycięstwem kielczan 9:5, co zostało uznane za niespodziankę[9]. W 1938 roku bokser kieleckiego zespołu, Marian Kulczycki, wziął udział w mistrzostwach Polski w Łodzi. Przegrał w nich w pierwszej rundzie z reprezentującym barwy Ukrainy Lwów Wasylem Biłyjem[10]. Z kolei sekcja lekkiej atletyki była zgłoszona do Krakowskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki[4]. W mistrzostwach Polski w 1935 jej zawodnik, Jan Marynowski, zdobył srebrny medal w biegu maratońskim[11].

Kielecki klub posiadał również sekcję kolarską. W 1934 roku zrezygnowała ona ze sportu wyczynowego, stawiając na turystykę. Prowadzona była przez kapitanów Jana Rzeckiego i Stanisława Niewiadomskiego; nie była zgłoszona do Polskiego Związku Kolarskiego. Klub zakupił 140 rowerów, przeprowadził ćwiczenia ich montażu oraz kurs jazdy[12]. Również w 1934 zorganizował rajd zbiorowy Kielce–Hel–Kielce. W ramach przygotowań przejechano ponad tysiąc kilometrów w województwie kieleckim. Początkowo do rajdu zgłosiło się 40 osób, jednak z czasem chętni rezygnowali. Ostatecznie nad morze pojechali jedynie Rzecki i Niewiadomski, którzy trasę 1648 km pokonali w 96 godzin[13].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Świętokrzyski Leksykon Sportowy. Kielce: Słowo Kibica, 2002, s. 160. ISBN 83-909812-7-0.
  2. ↑ Szymon Piasta: 80 lat Świętokrzyskiego Związku Piłki Nożnej. Kielce: Oficyna Poligraficzna APLA Spółka Jawna, 2008, s. 27. ISBN 978-83-85953-44-9.
  3. ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Z piłką nożną przez Kielecczyznę. Kielce: Słowo Kibica, 1998, s. 7. ISBN 83-9098-12-0-3.
  4. ↑ a b c d Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Świętokrzyski..., op.cit., s. 233.
  5. ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Z piłką nożną..., op.cit., s. 8.
  6. ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Z piłką nożną..., op.cit., s. 18.
  7. ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Z piłką nożną..., op.cit., s. 24.
  8. ↑ Jerzy Jerzmanowski: W starych Kielcach. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1984, s. 261. ISBN 83-218-0407-1.
  9. ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: 70 lat pięściarstwa na Kielecczyźnie. Kielce: Okręgowy Związek Bokserski w Kielcach, 1999, s. 10. ISBN 83-87260-51-7.
  10. ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 13.
  11. ↑ Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin - Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 84. ISBN 978-83-61233-20-6.
  12. ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Cykliści z Gór Świętokrzyskich. Kielce: Słowo Kibica, 2000, s. 18. ISBN 83-909812-3-8.
  13. ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Cykliści..., op.cit., s. 19.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=WKS_Kielce&oldid=69139557”