Wadim Sałmanow – Wikipedia, wolna encyklopedia
Imię i nazwisko | Wadim Nikołajewicz Sałmanow |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód |
Wadim Nikołajewicz Sałmanow, ros. Вадим Николаевич Салманов (ur. 22 października?/4 listopada 1912 w Petersburgu, zm. 27 lutego 1978 w Leningradzie[1][2][3]) – radziecki kompozytor.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Uczył się gry na fortepianie u swojego ojca[1][2] oraz teorii muzyki u Fiodora Akimienki[2]. W latach 1936–1941 studiował u Michaiła Gniesina w Konserwatorium Leningradzkim[1][2][3]. Podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Czerwonej[1][3]. W latach 1945–1946 był asystentem w Instytucie Gniesinych[1]. Od 1946 do 1952 roku wykładał w szkole muzycznej przy Konserwatorium Leningradzkim, w latach 1947–1951 kierował tam wydziałem kompozycji[1][2]. Od 1951 roku wykładał w Konserwatorium Leningradzkim, w 1965 roku otrzymał stanowisko profesora[1][2][3]. W 1968 roku został sekretarzem Związku Kompozytorów Rosyjskiej FSRR[1][3].
Początkowo tworzył w lirycznym stylu, nawiązującym do dzieł Siergieja Prokofjewa i Dmitrija Szostakowicza[1][2]. Na początku lat 60. XX wieku zwrócił się w stronę muzyki absolutnej o czystej, zwartej formie, adaptując nowsze techniki takie jak dodekafonia[1][2]. Ważne miejsce w twórczości Sałmanowa zajmują pieśni pisane do słów takich poetów jak Federico García Lorca, Pablo Neruda czy Tadeusz Różewicz[1]. Za koncert chóralny Lebioduszka otrzymał w 1970 roku Nagrodę Państwową Rosyjskiej FSRR im. Michaiła Glinki[3].
Wybrane kompozycje
[edytuj | edytuj kod](na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Utwory orkiestrowe
- 4 symfonie (I 1952, II 1959, III 1963, IV 1976)
- Dietskaja simfonija (1962)
- obraz symfoniczny Les (1948)
- Russkoje kapriczczio (1950)
- Sławianskij chorowod (1952)
- Poeticzeskije kartinki wg H.Ch. Andersena (1955)
- Sonata na fortepian i orkiestrę smyczkową (1962)
- 2 koncerty skrzypcowe (I 1964, II 1974)
- Noczi bolszogo goroda na skrzypce i orkiestrę kameralną (1969)
Utwory kameralne
- 6 kwartetów smyczkowych (I 1945, II 1958, III 1961, IV 1963, V 1968, VI 1971)
- 2 tria fortepianowe (I 1946, II 1949)
- 2 sonaty na skrzypce i fortepian (I 1945, II 1962)
- Sonata na wiolonczelę i fortepian (1963)
- Monolog na wiolonczelę (1970)
Pieśni na głos i fortepian
- Ispanija w sierdce, słowa Federico García Lorca i Pablo Neruda (1959)
- Piesni ob odinoczestwie, słowa Federico García Lorca (1967)
Utwory wokalno-instrumentalne
- poemat Zoja na głos i orkiestrę (1951)
- poemat-oratorium Dwienad-cat′ na głosy solowe, chór i orkiestrę (1959)
- kantata Oda Leninu (1970)
- Dobryj mołodiec na chór, rożek angielski i akordeon (1972)
- kantata Skify (1973)
- In memoriam na sopran, chór i organy (1973)
- kantata K mołodym na chór i organy (1976)
Balet
- Czełowiek (1964)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 26. ISBN 978-83-224-0865-0.
- ↑ a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3122. ISBN 0-02-865530-3.
- ↑ a b c d e f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 780. ISBN 0-674-37299-9.