Waldemar Siwiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Waldemar Siwiński (ur. 2 stycznia 1952 w Borkach^[1]) – polski dziennikarz.

Urodzony 2 stycznia 1952 roku. Absolwent Politechniki Warszawskiej na wydziale elektronika. Zastępca redaktora naczelnego Ilustrowanego Magazynu Studenckiego oraz następnie Sztandaru Młodych. W 1985 roku stał się jednym z założycieli i równocześnie redaktorem naczelnym czasopisma „Bajtek”. Dziennikarz PAP oraz prezes zarządu w latach 2003 - 2006^[2]. 23 września 2005 roku został wybrany na członka Zarządu Europejskiego Stowarzyszenia Agencji Informacyjnych (EANA)^[3]. Wiceprezydent międzynarodowej organizacji IREG Observatory on Academic Ranking and Excellence. Założyciel i były prezes Fundacji Edukacyjnej „Perspektywy”.

Według zachowanych dokumentów ewidencyjnych znajdujących się w zasobach IPN miał on zostać w czerwcu 1985  r. pozyskany do współpracy z SB przez kpt. Piotra Gałuszkę z Wydziału VII Departamentu III MSW (rejestrowany jako KO „Waldemar”, nr rej. 92 035) do sprawy „Moskwa ’85”, czyli do zabezpieczenia operacyjnego polskiej delegacji na XII Festiwal Młodzieży i Studentów w Moskwie. Sprawę KO „Waldemar” zamknięto w lutym 1990  r., materiałów brak (wypisy z pomocy ewidencyjnych BUiAD IPN)^[4].

Był on jedynym polskim dziennikarzem, obserwującym tzw. Proces Czarnobylski, wytoczony oskarżonym o przyczynienie się do awarii w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej do której doszło w kwietniu 1986 roku. Będąc na terenie strefy zamkniętej, zbierał relacje uczestników akcji oczyszczającej oraz specjalistów w zakresie energetyki jądrowej.

• Ludzie uparci: spotkania z uczonymi radzieckimi (1987)
• Czernobyl. Od katastrofy do procesu (1989)
• Imperium informacji (1990)
• Rosja (1990)
• Lech Wałęsa: Przewodniczący NSZZ „Solidarność” (1990)

• Nagroda Klubu Publicystów Naukowych SD PRL (1987) za książkę „Ludzie uparci"