Warunek wystarczający – Wikipedia, wolna encyklopedia

Warunek wystarczający (inaczej warunek dostateczny) – każdy warunek, z którego dany fakt wynika. Jeżeli warunek wystarczający zachodzi (wystarczy, by zachodził), wówczas zachodzi dany fakt.

Na przykład, jeżeli liczba jest podzielna przez 10, to jest podzielna przez 5. Fakt podzielności przez 10 jest warunkiem wystarczającym dla podzielności przez 5, natomiast fakt podzielności przez 5 jest warunkiem koniecznym dla podzielności przez 10.

Warunek wystarczający nie musi być warunkiem koniecznym — liczba nie musi wcale być podzielna przez 10, by była podzielna przez 5.

• AndrewA. Brennan AndrewA., Necessary and Sufficient Conditions, [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, CSLI, Stanford University, 18 marca 2017, ISSN 1095-5054 [dostęp 2017-12-31]  (ang.). (Warunki konieczne i wystarczające)