Wasiewicze (Litwa) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kościół NMP w Wasiewiczach | |
Państwo | |
---|---|
Okręg | |
Rejon | |
Populacja (2006) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie Litwy | |
55°18′18″N 26°49′12″E/55,305000 26,820000 |
Wasiewicze (lit. Vosiūnai) – wieś na Litwie, w starostwie Wielka Wieś, rejonie ignalińskim, okręgu uciańskim. Leży na lewym brzegu rzeki Dzisny, 5 km na wschód od wsi Nowiki. Znajduje się przy granicy litewsko-białoruskiej. Obok miejscowości Rymaldziszki jest najbardziej na wschód wysuniętą miejscowością Litwy.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś była znana w 1744 roku jako miejscowość w rzymskokatolickiej parafii w Twereczu[1]. W 1784 roku wieś należała do Benedyktynek Konwentu Wileńskiego[2].
Wieś została opisana w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego[3]. Z opisu wynika, że w 1893 roku wieś włościańska Wasiewicze leżała w gminie Twerecz, w okręgu wiejskim i dobrach skarbowych Dzisna, w powiecie święciańskim guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 14 domach mieszkało tu 158 mieszkańców katolików i 11 żydów (w 1865 roku 62 dusz rewizyjnych).
W okresie międzywojennym wieś leżała w granicach II Rzeczypospolitej w gminie wiejskiej Twerecz, w powiecie święciańskim, w województwie wileńskim. Jej mieszkańcy podlegali pod rzymskokatolicką parafię w Wasiewiczach.
Po agresji ZSRR na Polskę w 1939 roku wieś została zajęta przez Armię Czerwoną i włączona do BSRR, a w 1940 do LSRR. W latach 1941–1944 pod okupacją niemiecką. Następnie leżała w LSRR. Od 1991 roku w Republice Litewskiej.
Parafia rzymskokatolicka
[edytuj | edytuj kod]Miejscowość jest siedzibą parafii Najświętszej Maryi Panny w Wasiewiczach w dekanacie ignalińskim archidiecezji wileńskiej. Kościół parafialny zbudowano w 1921 roku.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Spis parafii diecezji wileńskiej z 1744 roku. 2011-02-20. [dostęp 2015-09-28].
- ↑ Opr. Krzysztof Jodczyk: Opisy parafii diecezji wileńskiej z 1784 roku. T.1 Dekanat Brasław. [dostęp 2015-09-29]. (pol.).
- ↑ Wasiewicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 125 .