Wenera 16 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wenera 16

Inne nazwy	4V-2 No. 861
Zaangażowani	ZSRR
Indeks COSPAR	1983-054A
Rakieta nośna	Proton K / D-1
Miejsce startu	Bajkonur, Kazachska SRR
Cel misji	Wenus
Orbita (docelowa, początkowa)
Perycentrum	~1000 km[1]
Apocentrum	~66 000 km[1]
Okres obiegu	1440 min[1]
Nachylenie	92,5[1]°
Mimośród	0,8211
Czas trwania
Początek misji	7 czerwca 1983 (02:32 UTC)
Wymiary
Masa całkowita	4000[1] kg

Wenera 16 – ostatnia radziecka sonda międzyplanetarna wystrzelona w ramach programu Wenera, o budowie i programie badawczym identycznym z sondą Wenera 15 wystrzeloną 5 dni wcześniej. Wysłane w czerwcu 1983 roku próbniki o numeracji 15 i 16 różniły się zasadniczo od poprzednich dziesięciu konstrukcji, gdyż nie posiadały lądowników, również główny cel ich misji był inny. Były to orbitery – sztuczne satelity Wenus.

• Pomiary radarowe ukształtowania powierzchni Wenus i jej obszarów biegunowych oraz badania atmosfery.

Kadłub statku miał kształt cylindra o długości 5 m. Masa sondy bez paliwa wynosiła ok. 4000 kg. Paliwo ważyło 1300 kg i posłużyło do wyhamowania sondy i wprowadzenia jej na orbitę okołowenusjańską^[2]. Główne elementy wyposażenia to:

• antena radarowa (średnica 6 m, wysokość 1,4 m)
• antena zapasowa o niewielkim zakresie nachylenia
• antena do radarowego pomiaru wysokości (średnica 1 m)
• tace z ogniwami słonecznymi
• system regulacji temperatury
• wyposażenie radarowe
• antena kierunkowa do komunikacji z Ziemią (średnica 2,6 m)
• dysze do regulacji położenia
• system orientacji gwiazdowej

Wenera 15 i 16 były pierwszymi sondami, w których wykorzystano radar z syntetyczną aperturą (SAR) do obrazowania powierzchni innej planety^[2]. Dane przesyłane przez sondy odbierały dwa wielkie radzieckie radioteleskopy, w tym 70-metrowy Eupatoria RT-70^[2].

W dniu 7 czerwca 1983 z kosmodromu Bajkonur w Kazachstanie wystartowała sonda Wenera 16. Po 130 dniach lotu weszła na podobną orbitę, co jej poprzedniczka Wenera 15, po korektach przeprowadzonych odpowiednio w dniach 15 czerwca i 5 października 1983 roku^[3]. Do końca lutego 1984 satelita Wenus wykonał około 750 zdjęć spektralnych planety za pomocą zbudowanego w NRD spektrometru Fouriera. Do lipca 1984 na przeszło 200 seansach łączności radiowej przekazano na Ziemię radarowe obrazy ukształtowania powierzchni Wenus północnych obszarów polarnych, o których dotąd prawie niczego nie wiedziano. Odkryto wiele struktur pierścieniowych o średnicach nawet 300 do 500 km.