Więzadło pachwinowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Więzadło pachwinowe (łac. ligamentum inguinale) – w anatomii człowieka łącznotkankowe pasmo biegnące od kolca biodrowego przedniego górnego do guzka kości łonowej (guzek łonowy, łac. tuberculum pubicum). Jest ono utworzone poprzez włókna ścięgniste mięśni skośnego zewnętrznego brzucha, skośnego wewnętrznego brzucha oraz mięśnia poprzecznego brzucha. Włókna końca przyśrodkowego więzadła odchodzą od niego rozbieżnie w kierunku grzebienia kości łonowej (łac. pecten osis pubis) tworząc osobne więzadło rozstępowe (łac. ligamentum lacunare)^[1]. Od dołu do więzadła pachwinowego przyczepiona jest powięź szeroka uda (łac. fascia lata)^[2]. Więzadło pachwinowe stanowi górne ograniczenie rozstępu wspólnego (łac. lacuna communis) przez który przechodzą z miednicy na kończynę dolną mięśnie (rozstęp mięśniowy, łac. lacuna musculorum) oraz nerwy i naczynia (rozstęp naczyniowy, łac. lacuna vasorum)^[1]. Więzadło pachwinowe jest niezwykle ważnym elementem powięziowym w chirurgii przepuklin, zarówno w metodach napięciowych jak i beznapięciowych.

• Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia człowieka. T. I. PZWL, 2010. ISBN 978-83-200-4323-5.