Wiersz (piśmiennictwo) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wiersz, inaczej wiersz składu, pot. linijka tekstu – pojęcie używane w typografii, edytorstwie, piśmiennictwie na oznaczenie jednoliniowego fragmentu tekstu zawartego między dwoma marginesami kolumny tekstu lub szpalty. Szczególnym (ale zarazem najczęściej spotykanym) typem wiersza składu jest wiersz justunku, stosowany w kolumnie dla odróżniena do żywej paginy.

Wyróżnia się m.in.:

typy wierszy mające swoje odbicie w tekście drukowanym (widoczne po wydruku):
- wiersz hasłowy albo tytułowy;
- wiersz akapitowy;
- wiersz końcowy albo wychodni;
- wiersz pełny;
- wiersz niepełny;
- wiersz pusty;
- wiersz wyśrodowany;
- wiersz wydzielony;
- wiersz zawieszony: szewc lub bękart (ang. widow, orphan, „wdowa, sierota”);
- wiersz sygnaturowy;
- wiersz kontrolny;

typy wierszy tylko związane ze składem czcionek, niewidoczne w druku:
- wiersz czcionkowy;
- wiersz justunkowy wypełniający;
- wiersz gładki;
- wiersz garbaty;
- wiersz monotypowy;
- wiersz linotypowy;
- wiersz matrycowo-klinowy;
- wiersz oszczędny albo oszczędnościowy;
- wiersz przejustowany;
- wiersz przepełniony;
- wiersz skośny albo krzywy;
- wiersz linotypowy pusty albo wadliwy.

Zobacz też

lead (główka artykułu)
leading (typografia)

Bibliografia

H. Janowski (red.): Inwentarium wiedzy o poligrafii, t. 1.: M. Druździel, T. Fijałkowski: Zecerstwo, Wrocław: Ossolineum 1988, s. 265-7.