Wileńskie Towarzystwo Wioślarskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

WTW Wilno
Ilustracja
Pełna nazwa

Wileńskie Towarzystwo Wioślarskie

Data założenia

1907

Data rozwiązania

1939

Państwo

 Polska

Adres

Wilno, ul. Piwna 13[1]

Sekcje

wioślarstwo
narciarstwo
pływanie
żeglarstwo

Pierwsza przystań klubu w latach 20.
Członkowie podczas otwarcia sezonu w 1937 na tle przystani

Wileńskie Towarzystwo Wioślarskie (nazwa skrócona: WTW Wilno) – klub wioślarski, a następnie wielosekcyjny, założony w 1907 roku w Wilnie. Rozwiązany wraz z wybuchem II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Działalność pod zaborami

[edytuj | edytuj kod]

Inicjatorami powstania pierwszego klubem wioślarskiego w Wilnie byli Polacy, członkowie lokalnego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W roku 1907 zorganizowali wycieczkę wioślarską Wilią do Kowna. Zaraz potem utworzyli w Wilnie Koło Miłośników Wioślarstwa. Koło to liczyło z początku 8, a następnie 24 członków, a pierwszym jego działaniem było wybudowanie własnej, sześciowiosłowej łodzi półwyścigowej. W związku z odmową zarejestrowania organizacji przez carskie władze, wioślarze przystąpili do legalnie działającego w Wilnie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” – jako posiadająca szeroką autonomię Sekcja Wioślarska TG „Sokół”. Pierwszym Prezesem sekcji został przedsiębiorca Feliks Zawadzki[2].

Swoją przystań Sekcja Wioślarska wybudowała nad Wilią przy ujściu rzeki Wilejki. Uroczyste otwarcie przystani odbyło się w dniu 24 czerwca 1912 roku. Liczba członków wzrosła do 74 w roku 1913. Dzięki hojności polskiej społeczności Wilna, klub posiadał w tym okresie 13 łodzi – w tym łodzie wyczynowe[2].

I wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Wybuch I wojny światowej spowolnił działalność wioślarską w Wilnie. Młodzi zawodnicy zostali powołani do rosyjskiej armii. W chwili zajęcia Wilna przez armię niemiecką, powstała obawa, iż niemieckie władze skonfiskują majątek Sekcji Wioślarskiej (jak robiły w innych zajmowanych w czasie I wojny światowej miastach). Aby tego uniknąć – władze Sekcji zawiesiły formalnie działalność. Sprzęt został zdemontowany i ukryty, dzięki czemu przetrwał wojnę[2][3].

Okres dwudziestolecia międzywojennego

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu I wojny światowej, Wilno ostatecznie zostało odzyskane przez Polskę – po walkach na przełomie 1918/1919 oraz po wojnie polsko-bolszewickiej. Reaktywacja klubu wioślarskiego nastąpiła pomiędzy walkami, bo w marcu 1920 roku. Jednomyślną uchwałą Walnego Zebrania Sekcji Wioślarskiej TG „Sokół”, sekcję zlikwidowano, a majątek przekazano równocześnie tworzonemu "Wileńskiemu Towarzystwu Wioślarskiemu". Członkowie Sekcji stali się członkami WTW[2].

Pierwsze lata po odzyskaniu niepodległości były okresem największego rozwoju WTW Wilno. Pomiędzy 1920 a 1922 liczba członków wzrosła z 42 do 300. Towarzystwo udzieliło w tym czasie pomocy w tworzeniu innych klubów wioślarskich Wilna: AZS Wilno[4], WKS „Pogoń” Wilno[5], KS 3 Pułku Saperów Wileńskich[6]. Równocześnie WTW zainicjowało powstanie Wileńskiego Związku Towarzystw Wioślarskich, który organizował regaty wioślarskie o mistrzostwo Wilna, a następnie międzynarodowe regaty na Jeziorze Trockim. Rozrost WTW spowodował konieczność wybudowania nowej, większej przystani. Wybudowano ją od 1930 do połowy lat trzydziestych[2].

Członkami Wileńskiego Towarzystwa Wioślarskiego były również kobiety, które uczestniczyły w rywalizacji międzyklubowej. W klubie oprócz treningów sportowych, odbywała się też turystyka wioślarska – jednodniowa jak i na długich dystansach[2]. Kres działalności WTW Wilno położyła druga wojna światowa[3].

  • Koło Miłośników Wioślarstwa (1907-1909)
  • Sekcja Wioślarska TG „Sokół” w Wilnie(1909-1915)
  • Wileńskie Towarzystwo Wioślarskie (1920-1939)[2].

Prezesi

[edytuj | edytuj kod]

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Wyniki sportowe

[edytuj | edytuj kod]

W sportowej rywalizacji wioślarskiej WTW Wilno uczestniczyło głównie w zawodach w rodzinnym mieście i na pobliskim Jeziorze Trockim. Zawodnicy klubu nie odnosili żadnych znaczących sukcesów na arenie krajowej, ani międzynarodowej[3].

W latach dwudziestolecia międzywojennego, Wileńskie Towarzystwo Wioślarskie odnotowywało następujące wyniki w rywalizacji sportowej PZTW (miejsca w klasyfikacji klubowej według tabel punktacyjnych PZTW za poszczególne lata):

  • w 1927 - 14 miejsce na 15 klubów[7],
  • w 1928 nie klasyfikowane[8],
  • w 1929 - 14 miejsce na 19 klubów[9],
  • w 1930 - 11 miejsce na 22 kluby[10],
  • w 1931 - 18 miejsce na 27 klubów[11],
  • w 1932 - 20 miejsce na 27 klubów[12],
  • w 1933 - 41 miejsce na 42 kluby[13],
  • w 1934 nie klasyfikowane[14],
  • w 1935 - 36 miejsce na 46 klubów[15],
  • w 1936 sklasyfikowano jedynie kobiety – na 5 miejscu na 12 w rywalizacji kobiet[16][17],
  • w 1937 sklasyfikowano jedynie kobiety – na 5 miejscu na 15 w rywalizacji kobiet[18],
  • w 1938 - 39 miejsce na 44 kluby[19],
  • w 1939 - 25 miejsce na 36 klubów[20].

Nieklasyfikowanie w danym roku mogło wynikać zarówno z braku startów, jak i braku zdobytych punktów.

Inne sekcje

[edytuj | edytuj kod]

Przy Wileńskim Towarzystwie Wioślarskim stopniowo tworzone były kolejne sekcje sportowe. Początkowo była to sekcja narciarska i pływacka. W roku 1939 zarejestrowano sekcję żeglarską. Oprócz tego, od roku 1926 w WTW Wilno istniało autonomiczne koło turystyczne[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kluby należące do PZTW. Sport Wodny, 1933 Nr 1, str. 2. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  2. a b c d e f g h XXV lat Wileńskiego Towarzystwa Wioślarskiego, praca zbiorowa, Wilno 1935.
  3. a b c d Klutura fizyczna na Wileńszczyźnie w latach 1900-1939. Zarys monograficzny dziejów, Henryk Laskiewicz, s. 12-13, 30-31, 82-83, 113. 174-176.
  4. Działalność Sekcji Wioślarskiej Akademickiego Związku Sportowego w Wilnie w latach 1923-1939, Ryszard L. Kobendza, Warszawa 1989, s. 2-3
  5. Wojskowy Klub Sportowy „Pogoń” Wilno, Sport Wodny, 1930 Nr 3, str. 86. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-05-01]
  6. Klub Sportowy 3 Pułku Saperów Wilno, Sport Wodny, 1930 Nr 3, str. 87. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-05-01]
  7. Sport Wodny 1928, Nr 5 s. 68 http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/plain-content?id=353158 Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa] [dostęp: 2019-04-29]
  8. Sport Wodny, 1930 Nr 3 s. 76 Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  9. Sport Wodny 1930 Nr 3 s. 76 Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  10. Sport Wodny, 1930 Nr 14 s. 276 Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  11. Sport Wodny, 1931 Nr 13 s. 200 Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  12. Sport Wodny, 1932 Nr 14 s. 270 Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  13. Sport Wodny, 1933 Nr 20, s. 395 Pomorska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  14. Sport Wodny, 1934 Nr 22, s. 426 Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  15. Sport Wodny, 1935 Nr 18, s. 360 Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  16. Tabela Punktacyjna za 1936. Sport Wodny 1936, Nr 19 s. 350. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  17. Sport Wodny, 1936 Nr 18 s. 348 Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  18. Tabela Punktacyjna za 1937. Sport Wodny 1937, Nr 22. Pomorska Biblioteka Cyfrowa) [dostęp: 2019-04-29]
  19. Tabela Punktacyjna w 1938, Sport Wodny, 1938, nr 20, s. 304, Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]
  20. Tabela Punktacyjna w 1939, Sport Wodny, 1939 nr 15, s. 227, Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [dostęp: 2019-04-29]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • XXV lat Wileńskiego Towarzystwa Wioślarskiego, praca zbiorowa, Wilno 1935, polona.pl [dostęp: 2019-04-29].
  • Kultura fizyczna na Wileńszczyźnie w latach 1900-1939. Zarys monograficzny dziejów, Henryk Laskiewicz, ISBN 83-87341-99-1.