Wir Morza Beauforta – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wir Morza Beauforta – system oceanicznych prądów morskich znajdujący się na Oceanie Arktycznym, akumulujący słodką wodę pochodzącą z topniejącej pokrywy lodowej i spływających z Syberii wód rzecznych^[1][2].

Mniej gęsta, bo słodka woda gromadzi się na powierzchni wody bardziej słonej tworząc nabrzmiały „bąbel”, który narasta dzięki antycyklonalnej cyrkulacji atmosferycznej. W rejonie wiru poziom morza jest o 15 cm wyższy od otaczających go wód. W 2011 objętość „bąbla” wynosiła około 8000 km³ (ok. ⅓ zawartości całego Morza Bałtyckiego)^[1][3].

„Bąbel” utrzymywany jest w miejscu przez utrzymujące się w tamtym rejonie wiatry. Niektórzy naukowcy spekulują, że przy zmianie kierunku wiatrów możliwe byłoby rozlanie znajdującej się tam słodkiej wody na resztę Oceanu Arktycznego, a później na cały Ocean Atlantycki, co mogłoby zachwiać obecną cyrkulacją termohalinową i doprowadzić do ochłodzenia obszarów Europy (zob. północnoatlantyckie wody głębinowe)^[1][3].

• The Beaufort Gyre Exploration Project. whoi.edu/beaufortgyre. [dostęp 2012-02-06]. (ang.). (projekt badawczy Wir Morza Beauforta)
• Wielki słodki bąbel. „Gazeta Wyborcza”, 2012-01-31. [dostęp 2012-02-06]. (pol.).