Wołodymyr Barwinski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wołodymyr Barwinski

Володимир Барвінський

Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1850 Szlachcińce
Data i miejsce śmierci	3 lutego 1883 Lwów
Miejsce spoczynku	Cmentarz Łyczakowski
Zawód, zajęcie	tłumacz publicysta
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski
Multimedia w Wikimedia Commons

Wołodymyr Barwinski, ukr. Володимир Барвінський (ur. 25 lutego 1850 w Szlachcińcach, zm. 3 lutego 1883 we Lwowie) – ukraiński wydawca, historyk, socjolog, publicysta, pisarz krytyk literacki, eseista, tłumacz. Jego bratem był Ołeksandr Barwinski.

Urodzony w rodzinie kapłana greckokatolickiego. Uczył się w szkole podstawowej w rodzinnych Szlachcińcach, naukę kontynuował w Tarnopolu (1861–1867). W wieku 14 lat uległ wypadkowi, przez co długi czas musiał się leczyć i był odizolowany od rówieśników, spędzając czas na czytaniu książek. Opisał swoje dzieciństwo w autobiograficznej powieści „Скошений цвіт” (1877). W latach 1869–1872 studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim, następnie pracował jako kancelista.

Jeden z założycieli towarzystwa Proswita (1868) i stowarzyszenia Ridna Szkoła (1881). W latach 1876–1880 – redaktor „Prawdy”. W okresie 1880–1883 – założyciel i pierwszy redaktor naczelny gazety „Diło” Pracował i mieszkał w redakcji. Był uważany za jednego z liderów partii ludowej w Galicji. 30 listopada 1880 – zorganizował pierwszy zjazd ukraińskiej Rady Narodowej we Lwowie, której członkowie domagali się od władz austriackich poprawy statusu ludności ukraińskiej w Galicji, i zapewnienie jej praw politycznych, gospodarczych i kulturalnych.

Zmarł 3 lutego 1883 roku we Lwowie. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim (numer pola 3). Od 1993 roku patron ulicy we Lwowie.

• Мудрий М. Барвінський Володимир // Енциклопедія Львова / За редакцією А. Козицького та І. Підкови. — Львів : Літопис, 2007. — Т. 1. — С. 177, 178. — ISBN 978-966-7007-68-8.
• Палишин С. Родина Барвінських в українській культурі // Тернопіль. — 1992. — № 3—4. — s. 35—37.
• Палишин С. Пам'ять роду і народу (про родину Барвінських) // Дзвін. — 1993. — № 4—6. — s. 124—129.
• Сохацький Б. «Велике серце битися перестало…»: 10 років від смерті Володимира Барвінського // Свобода. — 2003. — 25 лютого. — s. 4.