Woltamperometria – Wikipedia, wolna encyklopedia

Woltamperometria – technika analityczna, której podstawą jest pomiar zależności natężenie prądu – potencjał elektryczny w układzie elektrody pracującej i odniesienia zanurzonych w roztworze badanym zawierającym oznaczaną substancję i elektrolit podstawowy. Elektroda porównawcza (odniesienia) jest niepolaryzowana (np. elektroda kalomelowa), natomiast elektroda pracująca jest polaryzowaną obojętną i może to być:

• kroplowa elektroda rtęciowa (KER)
• inna elektroda rtęciowa
• mikroelektroda stała

Pomiary wykonywane z zastosowaniem KER są nazywane polarografią zgodnie z terminologią Międzynarodowej Unii Chemii Czystej i Stosowanej (IUPAC), choć często pojęcie to jest utożsamiane z woltamperometrią.

• Władysław W.W.W. Kubiak Władysław W.W.W., R.R. Piech R.R., Wstęp do polarografii i woltamperometrii, Katedra Chemii Analitycznej Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki Akademii Górniczo-Hutniczej [dostęp 2006-10-31] . Brak numerów stron w książce
• Encyklopedia techniki. Chemia, WładysławW. Gajewski (red.), wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1972, OCLC 12887187 .