Wpust czółenkowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wpust czółenkowy, wpust Woodruffa – element połączenia wpustowego w kształcie odcinka koła, służący do połączenia piasty z wałem. Wpusty czółenkowe stosuje się zarówno w złączach walcowych, jak i stożkowych, ale zwykle nieprzekraczających średnicy 40 mm. Wykonuje się je najczęściej z pręta ciągnionego ze stali konstrukcyjnej ogólnego przeznaczenia St5 lub St7.

Wyróżnia się dwie postacie wpustów czółenkowych^[1]:

• normalną
• ściętą.

Wymiary wpustów czółenkowych, jak i rowków pod nie, zawarte są w:

• PN-88/M-85008^[1]
• ISO 3912
• UNI 6604 B
• DIN 6888.

Według polskiej normy wpusty powinno się oznaczać przez podanie szerokości b i wysokości h rozdzielonych znakiem „×”. Dodatkowo w przypadku wpustów ściętych należy po nazwie, a przed wymiarami, dodać literę S, na przykład: wpust czółenkowy S 6×8 PN-88/M-85008^[1].

• wpust pryzmatyczny
• wpust czopkowy