Wskaźnik izotopowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wskaźnik izotopowy – atomy określonego izotopu danego pierwiastka, które wprowadzone do cząsteczek jakiegoś związku chemicznego na miejsce występujących w naturalnym stosunku izotopowym atomów tego samego pierwiastka, zmieniają ten stosunek lub powodują wystąpienie nieobecnej poprzednio promieniotwórczości (wskaźniki promieniotwórcze), co pozwala na śledzenie tych atomów za pomocą analizy izotopowej, metod radiometrycznych lub NMR i wnioskowanie o zachowaniu się wspomnianego związku np. w przemianach chemicznych, procesach biologicznych i przemysłowych.

Najczęściej stosowane znaczniki to:

deuter
C¹⁴
O¹⁸
N¹⁵

Pionierami badań wskaźników izotopowych byli György von Hevesy i Friedrich Paneth^[1]^[2].

Przypisy

↑ Jerzy Chodkowski (red.): Mały słownik chemiczny. Wyd. V. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.
↑ H. Levi. George von Hevesy memorial lecture. George Hevesy and His Concept of Radioactive Indicators - In Retrospect.. „Eur J Nucl Med”. 1 (1), s. 3-10, 1976. PMID: 797570.

Bibliografia

Encyklopedia techniki CHEMIA. Warszawa: WNT, 1965.
Jerzy Sobkowski: Chemia jądrowa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 172-174. ISBN 83-01-02060-1.

[słownik-1] Jerzy Chodkowski (red.): Mały słownik chemiczny. Wyd. V. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.

[2] H. Levi. George von Hevesy memorial lecture. George Hevesy and His Concept of Radioactive Indicators - In Retrospect.. „Eur J Nucl Med”. 1 (1), s. 3-10, 1976. PMID: 797570.

[1]

[2]