Wyłącznik – Wikipedia, wolna encyklopedia
Wyłącznik – łącznik elektryczny mechanizmowy zdolny do załączania, przewodzenia i wyłączania prądów w normalnych warunkach pracy obwodu oraz prądu przeciążeniowego lub prądu zwarciowego.
Wyłączniki niskonapięciowe wykonywane są jako suche, natomiast wyłączniki wysokonapięciowe posiadają różne rozwiązania komór gaszących (olejowe, próżniowe, gazowe, np. typu SF6).
W wyłącznikach stosuje się różnego typu napędy: ręczne, elektromagnetyczne czy silnikowe.
Zadziałanie wyłącznika wywoływane jest przy pomocy tzw. wyzwalaczy.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- IEC 60050-441
- "Aparaty elektryczne" J. Maksymiuk, WNT Warszawa 1992