Wyższe Seminarium Duchowne Franciszkanów w Krakowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wyższe Seminarium Duchowne Franciszkanów w Krakowie

Data założenia	XIII w.
Patron	św. Maksymilian Maria Kolbe
Państwo	Polska
Adres	ul. Franciszkańska 4 31-004 Kraków
Liczba studentów	26 (31 grudnia 2022)[1]
Rektor	o. dr Tomasz Czajka OFMConv[2]
Członkostwo	Franciszkanie – prowincja Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych pw. św. Antoniego i bł. Jakuba Strzemię
Położenie na mapie Polski Wyższe Seminarium Duchowne Franciszkanów w Krakowie
Położenie na mapie województwa małopolskiego Wyższe Seminarium Duchowne Franciszkanów w Krakowie
Położenie na mapie Krakowa Wyższe Seminarium Duchowne Franciszkanów w Krakowie
50°03′31,370″N 19°56′07,264″E/50,058714 19,935351
Strona internetowa

Wyższe Seminarium Duchowne Franciszkanów (OFMConv.) im. św. Maksymiliana M. Kolbe w Krakowie przy klasztorze Franciszkanów w Krakowie.

W krakowskim klasztorze już w XIII w. istniało studium zakonne. Z testamentu bł. Salomei dowiadujemy się, że już w 1268 r. klerycy franciszkańscy odbywali studia teologiczne. Pracowało w nim wówczas trzech lektorów czyli profesorów teologii, którzy pełnili obowiązki dydaktyczne. Na początku XVII w. było jednym z 8 kolegiów generalnych zakonu z prawem nadawania stopni akademickich. Pracę studium przerwało skasowanie prowincji polskiej w 1864 r. i choć klasztor krakowski ocalał, klerycy musieli podjąć studia w kolegium jezuitów w Krakowie.

Koniec XIX wieku przyniósł prowincji galicyjskiej reformę życia zakonnego, której owocem była m.in. decyzja o utworzeniu studiów w krakowskim klasztorze. W 1892 r. nastąpiła reerekcja studium filozoficzno-teologicznego w Krakowie. Utrzymanie studium zawsze spoczywało na całej prowincji, poszczególnych klasztorach i dobrodziejach zakonu. W tej ponad stuletniej historii niektóre roczniki studiowały poza Krakowem (szczególnie filozofię). Powodem najczęściej była trudna sytuacja mieszkaniowa, później II wojna światowa, czy podział zakonu w Polsce na dwie prowincje. W latach 70. ubiegłego wieku otwarto w Łodzi Łagiewnikach Studium dla kleryków prowincji warszawskiej i krakowskie studium wróciło do prowadzenia całości programu studiów w Krakowie. Początkowo krakowskie studium było 5-letnie: 2 lata filozofii i 3 lata teologii, ale szybko wydłużono studium teologii do czterech lat. Pod względem prawnym studium opierało się na przepisach konstytucji zakonnych i rozporządzeniach generałów zakonu.

W 1969/1970 roku przyjęto nowe Ratio Institutionis Sacerdotalis (program studiów) zatwierdzone przez Stolicę Apostolską dla seminariów w Polsce. W 1981 r. studium zostało afiliowane do Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Pozwoliło to absolwentom studium franciszkańskiego zdobywać stopnie naukowe PAT-u. Od 1988 r. na podstawie ustawy sejmowej seminarium uzyskało także osobowość prawną na forum państwowym. Na studia przyjmowano kandydatów po VI klasie gimnazjum, a od 1930 r. po maturze. W studium krakowskim zawsze realizowano program obowiązujący w seminariach. Od czasów papieża Leona XIII był nim tomizm.

Do roku 1955/56 wykłady odbywały się w języku łacińskim. Liczba godzin lekcyjnych wynosiła 24, a wraz z rozwojem programu nauczania dochodziła nawet do 30 tygodniowo. Na czele studiów stoi rektor wybierany na kapitule prowincjalnej lub mianowany przez prowincjała z jego radą. Początkowo nazywano go regensem, później prefektem studiów albo magistrem wyższego seminarium. Od 1969 r. funkcjonuje tytuł rektora.

Przygotowanie kadry profesorskiej było dokonywane poprzez wysyłanie ojców na studia w polskich i zagranicznych uczelniach: we Lwowie, w Rzymie (Seraphicum, Biblicum, Gregorianum, Lateranum, Marianum), w Warszawie, Lublinie (KUL), Poznaniu i Krakowie (UJ), we Fryburgu (Szwajcaria) i w Louvain (Belgia). Podstawowy trzon zespołu profesorów stanowili zawsze franciszkanie, w większości z tytułami doktorskimi. W seminarium wykładali też profesorowie innych zakonów, zgromadzeń, księża diecezjalni i ludzie świeccy. W krakowskim studium kształcili się polscy franciszkanie z prowincji galicyjskiej (do 1918 r.), potem z prowincji polskiej (1919-39), krakowskiej i warszawskiej (1939-81) i gdańskiej (od 1986), a także franciszkanie z USA, Rumunii, Włoch, Jugosławii, Belgii, Czech, Austrii a nawet Korei. Podstawowym zajęciem profesorów były wykłady i prowadzenie ćwiczeń. Przed I wojną światową odbywały się dysputy filozoficzne – dwa razy w roku.

Po II wojnie światowej wprowadzono seminaria dla studentów teologii, którzy uczestnicząc w tych zajęciach zobowiązani byli napisać praca pracę dyplomową. Był to warunek dopuszczenia do końcowego egzaminu "ex universa theologia" i święceń kapłańskich.

Od 1981 roku kiedy to studium stało się filią Papieskiej Akademii Teologicznej, klerycy pisząc pracę uzyskują magistra tejże uczelni. Obok formacji duchowej i intelektualnej klerycy seminarium krakowskiego angażowali się w pracę różnych grup: od 1918 r. istnieje w seminarium koło MI (Rycerstwa Niepokalanej) założone przez św. Maksymiliana Kolbe. Jego organem jest "Bratni Zew", czasopismo, które zaczęło się ukazywać w 1936 r. Bracia klerycy rozpoczęli działalność duszpasterstwa niewidomych i katechezy dzieci specjalnej troski. W 1968 r. w seminarium w Łodzi – Łagiewnikach powstał zespół Fioretti, który w następnym roku, wskutek połączenia seminariów przeniósł się do Krakowa i tu działa do dziś. W 1981 r. powstał Ruch Ekologiczny św. Franciszka z Asyżu (REFA). W 1980 powstał franciszkański zespół twórców CRAS, który skupiał młodych poetów z trzech rodzin franciszkańskich.

W 2006 roku seminarium przyjęło imię św. Maksymiliana M. Kolbe, studenta i profesora tegoż seminarium.

Najbardziej znani studenci i wychowawcy seminarium to franciszkanie: bł. Rafał Chyliński, św. Maksymilian Maria Kolbe, bł. Pius Bartosik, bł. Antonin Bajewski, bł. Michał Tomaszek, bł. Zbigniew Strzałkowski, o. prof. Joachim Roman Bar, o. prof. Wiesław Bar.

Seminarium liczy obecnie 26 alumnów^[3].

• Strona uczelni
• Duszpasterstwo młodzieży i powołań przy WSD Franciszkanów