Wybroczyny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wybroczyny

petechiae
Wybroczyny i plamica w przebiegu układowego zapalenia naczyń
Klasyfikacje
ICD-10	R23.3 Samoistne wybroczyny

Wybroczyny (łac. petechiae, daw. petocie) – małe czerwone, brązowe lub fioletowe plamki nieprzekraczające 3 mm, spowodowane wynaczynieniem krwi z naczyń kapilarnych do skóry lub błony śluzowej. Zwykle pojawiają się w grupach i mogą przypominać wysypkę. Wybroczyny nie tracą koloru po ich uciśnięciu. Wybroczyny mogą być spowodowane szeregiem przyczyn, od drobnych urazów do zagrażających życiu schorzeń^[1][2].

Do najczęstszych przyczyn powstawania wybroczyn należą^[3]:

• nasilone przedłużone parcie – drobne wybroczyny na twarzy, szyi i klatce piersiowej mogą być związane z nasilonym wysiłkiem przy:
  • płaczu
  • kaszlu
  • porodzie
  • wymiotach
  • podniesieniu dużych ciężarów
• małopłytkowe skazy krwotoczne
• choroby zakaźne
  • zakażenia septyczne
  • Neisseria meniningitis (meningokoki)
  • cytomegalowirus (CMV)
  • mononukleoza zakaźna
  • parwowirusy
  • szkarlatyna (płonica)
  • infekcyjne zapalenie wsierdzia
  • gorączka krwotoczna
• leki
• zapalenia naczyń
• choroby rozrostowe, w tym białaczki i chłoniaki.

• Jerzy Stachura, Wenancjusz Domagała: Patologia znaczy słowo o chorobie. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2003. ISBN 83-88857-65-7.