Wychwyt wtórny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wychwyt wtórny^{[potrzebny przypis]} (ang. Post-combustion capture) – proces wychwytu dwutlenku węgla ze spalin. Metoda ta jest najczęściej stosowana w ośrodkach dużej emisji CO₂ takich jak elektrownie. Istnieje wiele technik, które umożliwiają wychwycenie cząstek CO₂. Zazwyczaj używa się do tego celu wodnego roztworu, który wychwytuje małe cząstki CO₂ (zazwyczaj 3-15% objętości) zawarte w strumieniu gazu spalinowego.

W elektrowniach z nowoczesnymi kotłami węglowymi z paleniskiem pyłowym lub w układach gazowo-parowych wychwyt CO₂ wymaga użycia naturalnego rozpuszczalnika, takiego jak monoetyloamina.

• IPCC Special Report on Carbon Dioxide Capture and Storage. United States of America by Cambridge University Press, New York: CAMBRIDGE UNIVERSITY PRESS, 2005, s. 24-25. ISBN 978-0-521-68551-1.
• Katarzyna Wójcik, Tadeusz Chmielniak. Wychwyt i transport CO2 ze spalin – efekty energetyczne i analiza ekonomiczna. „Rynek Energii”. CIRE.pl – Centrum Informacji o Rynku Energii. brak numeru strony