Wydłużenie płata – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wydłużenie płata – miara smukłości płata i oznaczane jest wskaźnikiem ${\displaystyle \lambda .}$ Oblicza się je, dzieląc kwadrat rozpiętości przez powierzchnię nośną.

${\displaystyle \lambda ={\frac {b^{2}}{S}},}$

gdzie:

${\displaystyle b}$ – rozpiętość płata,

${\displaystyle S}$ – powierzchnia nośna płata.

Płaty o wysokim wydłużeniu posiadają niską cięciwę skrzydła i cechują się niskim oporem indukowanym – z tego względu chętnie są stosowane w szybownictwie. W samolotach duże wydłużenie płata przyczynia się do mniejszej prędkości lądowania, dobrego wznoszenia, wysokiego pułapu lotu – łatwo jest uzyskać cechy STOL. Przykładem takiej konstrukcji jest An-28 i polska modernizacja tej maszyny – PZL M28, samoloty francuskiej firmy Hurel Dubois, Lockheed U-2.

Płaty o niskim wydłużeniu są stosowane w samolotach osiągających duże prędkości (np. F-104).

• 
  Płat o małym wydłużeniu w samolocie Piper PA-28 Cherokee
• 
  Płat o małym wydłużeniu w samolocie F-104
• 
  Płat o małym wydłużeniu w samolocie MiG-21
• 
  Płat o małym wydłużeniu w samolocie X-3
• 
  Płat o dużym wydłużeniu w szybowcu Glaser-Dirks DG-808
• 
  Płat o bardzo dużym wydłużeniu w szybowcu Eta
• 
  Płat o bardzo dużym wydłużeniu w mięśniolocie Daedalus
• 
  Płat o dużym wydłużeniu w samolocie Dash 8 Q400
• 
  Płat o dużym wydłużeniu w samolocie Lockheed U-2
• 
  Płat o bardzo dużym wydłużeniu w samolocie Hurel Dubois HD31

• Andrzej Abłamowicz, Władysław Nowakowski, Podstawy aerodynamiki i mechaniki lotu, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1980, s. 207.