Wydawnictwo lilipucie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wydawnictwo lilipucie – rodzaj wydawnictwa publikującego książki dla dzieci i młodzieży. Autorką terminu (2005) jest Joanna Olech, polska graficzka i autorka książek dla dzieci i młodzieży. Definicja odnosi się do małych, niezależnych oficyn, powstałych w odpowiedzi na potrzeby rynku po roku 2000, publikujących książki obrazkowe o wysokim poziomie artystycznym, literackim i edytorskim[1][2].

Wyróżnia się dwa okresy rozwoju wydawnictw lilipucich. Pierwszy z nich obejmował lata 2000–2006, kiedy jako pierwszy na rynku pojawił się Ezop. Kolejno powstawały: Muchomor (2002), Hokus Pokus (2003), Fro9 (2004), Wytwórnia (2005), Dwie Siostry (2005), Format (2006). Wydawcy promowali książki polskich autorów (zarówno starszego, jak i młodszego pokolenia), takich jak: Julian Tuwim, Jan Brzechwa, Janusz Stanny, Marta Ignerska, Aleksandra i Daniel Mizielińscy, Emilia Dziubak, Paweł Pawlak, Agata Królak, Monika Hanulak[3], równie dużo tytułów było importowanych. Drugi okres rozpoczął się w 2007 roku. Charakteryzuje się poszerzeniem oferty wydawniczej, zwiększeniem nakładów, włączeniem do oferty przekładów z innych języków, współpracą zarówno z uznanymi ilustratorami, jak i debiutantami. W tym czasie powstały wydawnictwa: Zakamarki (2007), Tatarak (2007), Czerwony Konik (2008), EneDueRabe (2010), Babaryba (2010), Entliczek (2011), Tako (2011), Widnokrąg (2011)[4]. Książki wydawnictw lilipucich otrzymują wiele nagród w konkursach: Nagroda Edytorska Dobre Strony, Konkurs Książka Roku według Polska Sekcja IBBY, Najpiękniejsza Książka Roku według Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, Przecinek i Kropka (konkurs organizowany przez Empik, Konkurs Literacki im. Astrid Lindgren (konkurs organizowany przez Fundację ABCXXI).

W 2018 roku, na temat wydawnictw lilipucich, ukazała się publikacja o charakterze naukowym „Lilipucia rewolucja”, która jest analizą historii powstania, rozwoju i działalności wydawniczej tego typu oficyn w latach 2000–2015[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Joanna Olech. Wydawnictwa lilipucie. „Tygodnik Powszechny”. s. 20–21 (nr 14), 2005. 
  2. Katarzyna Biernacka-Licznar, Natalia Paprocka. Polscy wydawcy lilipuci jako idea-makers?. „Przekładaniec”. nr 32/2016, s. 146, 2016. DOI: 10.4467/16891864PC.16.009.6549. 
  3. Biernacka-Licznar Katarzyna, Jamróz-Stolarska Elżbieta, Paprocka Natalia: Lilipucia rewolucja. Awangardowe wydawnictwa dla dzieci i młodzieży w Polsce w latach 2000–2015. Produkcja wydawnicza. Bibliografia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe i Edukacyjne Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, 2018, s. 47.
  4. Katarzyna Biernacka-Licznar, Natalia Paprocka. Polscy wydawcy lilipuci jako idea-makers?. „Przekładaniec”. nr 32/2016, s. 151–152, 2016. DOI: 10.4467/16891864PC.16.009.6549. 
  5. P. Waszczyk, „Lilipucia rewolucja”. Skarb od Wydawnictwa SBP, [w:] „Biblioteka Analiz” nr 485 (13/2018) s. 2 [online], sbp.pl, 2018 [dostęp 2020-01-04].