Wysmalanie roślin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wysmalanie roślin – zjawisko występujące w zimie, kiedy rośliny nie są okryte śniegiem, w temperaturach poniżej 0 °C i wietrze wiejącym przez dłuższy czas. W takich warunkach następuje stopniowe osłabienie węzła krzewienia i nadmierna transpiracja wody. Z powodu zbyt niskiej temperatury gleby system korzeniowy nie jest w stanie uzupełnić strat wody, wobec czego chore rośliny stopniowo więdną, brunatnieją, zasychają i giną^[1]^[2].

Zapobieganie

Zapobieganie wysmalaniu roślin:

uprawa odmian o mniejszej podatności na wymarzanie,
zapewnienie optymalnych warunków glebowych dla roślin,
racjonalne nawożenie azotem oraz właściwe fosforem i potasem,
stosowanie osłon od wiatru np. zadrzewienia śródpolne^[1].

Zobacz też

susza glebowa
wymarzanie roślin

Przypisy

↑ ^a ^b Gołębniak i inni, Choroby roślin rolniczych, wyd. 3 uzup., Poznań: Wydaw. Akademii Rolniczej im. Augusta Cieszkowskiego, 2004, ISBN 83-7160-335-5, OCLC 749157329 .
↑ Józef Dorywalski: Nasiennictwo i nasionoznastwo. W: Biologia pszenicy. Piotr Strebeyko (red.). Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976.

[:0-1] Gołębniak i inni, Choroby roślin rolniczych, wyd. 3 uzup., Poznań: Wydaw. Akademii Rolniczej im. Augusta Cieszkowskiego, 2004, ISBN 83-7160-335-5, OCLC 749157329 .

[2] Józef Dorywalski: Nasiennictwo i nasionoznastwo. W: Biologia pszenicy. Piotr Strebeyko (red.). Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976.

[1]

[2]