Wzmacniacz lampowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wzmacniacz lampowy – wzmacniacz, w którym jako elementy czynne (wzmacniające) stosuje się lampy elektronowe. Wzmacniacze lampowe były stosowane powszechnie do końca lat 60. XX w., później zostały w większości zastąpione przez wzmacniacze tranzystorowe. Współcześnie, wzmacniacze lampowe wciąż są produkowane ale tylko do nielicznych zastosowań, np. jako lampowy wzmacniacz gitarowy, lampowy wzmacniacz elektroakustyczny hi-end, czy w radarach wojskowych, nadajnikach dużej mocy, transponderach satelitarnych.

Ze względu na charakterystykę częstotliwościową wzmacniacze lampowe dzieli się na:

• wzmacniacze prądu stałego,
• wzmacniacze elektroakustyczne (małej częstotliwości, m.cz.),
• wzmacniacze szerokopasmowe,
• wzmacniacze pośredniej częstotliwości (p.cz.),
• wzmacniacze wielkiej częstotliwości (w.cz.).

Dla podstawowego rodzaju lampy wzmacniającej – triody, istnieją trzy typy układu wzmacniacza:

• układ ze wspólną katodą – stosowany najczęściej,
• układ ze wspólną anodą – wtórnik katodowy stosowany w celu dopasowania impedancji,
• układ ze wspólną siatką – stosowany w układach wielkiej częstotliwości.

Zobacz multimedia związane z tematem: Wzmacniacz lampowy

• zniekształcenia nieliniowe

• G. S. Cykin, Wzmacniacze elektroniczne, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Wydanie II, Warszawa 1970
• Bernard Buśko, Vademecum zastosowania elektroniki, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, wydanie III uzupełnione, Warszawa 1972
• Aleksander Zawada, Lampy elektronowe w aplikacjach audio, Wydawnictwo BTC, Wydanie I, Warszawa 2004

• Schematy wzmacniaczy lampowych na stronie Fonar audio retro. fonar.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-24)].