Wzmacniacz magnetyczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wzmacniacz magnetyczny – układ elektryczny wykorzystujący do wzmacniania zmniejszenie impedancji (indukcyjności) uzwojenia przez podmagnesowanie rdzenia z ferromagnetyka. Dla rdzenia nienasyconego impedancja jest duża, a dla nasyconego – mała^[1].

Wzmacniacz wykorzystuje nieliniowość pętli histerezy przesuwając sygnałem wejściowym punkt pracy.

Zasilany jest napięciem zmiennym ${\displaystyle U_{w}}$ albo impulsami i sterowany prądem ${\displaystyle I_{2}}$ (stałym, przemiennym, impulsowym) lub zewnętrznym polem magnetycznym.

Prądem ${\displaystyle I_{2}}$ podmagnesowuje się rdzeń dławika zmieniając jego indukcyjność i impedancje, a przez to i prąd obciążenia ${\displaystyle R.}$

• jednokierunkowy
• dwukierunkowy.

• brak
• wewnętrzne
• zewnętrzne
• mieszane.

• częstotliwość podstawowa
• częstotliwość podwojona
• prąd stały
• impulsy.

• szeregowe
• równoległe.

• jeden dwukolumnowy lub toroidalny
• dwa rdzenie
• czterokolumnowy
• otwarte.

• prądem stałym albo zmiennym
• magnesem
• zbocznikowanie prostowników sprzężenia zwrotnego.

• prądu stałego
• prądu zmiennego
• impulsowe.

• liniowy
• przekaźnikowy.

Występuje w wielu odmianach. Część odmian posiada nazwy własne np:

• amplistat – wzmacniacz magnetyczny na dwóch rdzeniach z zewnętrznym sprzężeniem zwrotnym,
• ferraktor – impulsowy wzmacniacz ferrytowo–diodowy,
• magnetometr transduktorowy – wzmacniacz sterowany zewnętrznym polem magnetycznym.

• magnetyczny element logiczny

Zobacz multimedia związane z tematem: Wzmacniacz magnetyczny