Ząb nadliczbowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ząb nadliczbowy (łac. dens supranumerarius) – u człowieka ząb nadmiarowy (poza typowymi 32 zębami) o nieprawidłowej budowie, np. potworniak, ząb stożkowaty^[1].

Zazwyczaj zęby nadliczbowe usuwa się, gdyż z powodu nieprawidłowej budowy nie mogą pełnić swojej funkcji oraz są przeszkodą w wyrzynaniu się pozostałych zębów stałych. Usuwane są także ze względów estetycznych^[1]^[2].