Zabudowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zabudowa – zespół budynków i innych obiektów budowlanych zlokalizowanych na danym terenie. Pojęcie zabudowy jest terminem występującym w przepisach planistycznych^[1] i techniczno-budowlanych. Sposób kształtowania projektowanej zabudowy oraz jej parametry określa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy. Wymagania techniczne stawiane zabudowie w zależności od jej rodzaju, określone są w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie^[2].

Zabudowę można podzielić na różne rodzaje w zależności od wybranych kryteriów:

• zabudowa wolnostojąca
• zabudowa bliźniacza
• zabudowa szeregowa
• zabudowa grupowa
• zabudowa atrialna
• zabudowa pierzejowa

• zabudowa śródmiejska
• zabudowa jednorodzinna
• zabudowa wielorodzinna
• zabudowa zagrodowa
• zabudowa produkcyjna
• zabudowa usługowa
• zabudowa letniskowa

• zabudowa o wysokiej intensywności
• zabudowa o niskiej intensywności
• zabudowa zwarta
• zabudowa rozproszona

Zabudowę można scharakteryzować pewnymi mierzalnymi parametrami, stosowanymi w aktach planistycznych, między innymi:

• wysokość zabudowy
• intensywność zabudowy
• powierzchnia zabudowy
• powierzchnia biologicznie czynna (część terenu pozostająca niezabudowana i nieutwardzona)
• nieprzekraczalna lub obowiązująca linia zabudowy
• forma architektoniczna - na którą składają się szczegółowe wytyczne dotyczące m.in. rodzaju i spadku dachu, sposobu kształtowania elewacji, kolorystyki, materiałów elewacyjnych, wyniesienia budynku ponad poziom terenu
• funkcja zabudowy - określona pośrednio poprzez przeznaczenie danego terenu w akcie planistycznym, zgodnie z załącznikiem nr 1 do rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego^[3]