Zabytek ruchomy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rzeźba Chłopiec z łabędziem, zabytek ruchomy w Chorzowie (2005)

Zabytek ruchomy – polski zabytek (zob. ochrona zabytków w Polsce), odnotowywany w rejestrze zabytków, w księdze-kategorii B[1].

Według ustawowej definicji zabytek ruchomy stanowi: rzecz ruchomą, jej część lub zespół rzeczy ruchomych[2] będące dziełem człowieka lub związane z jego działalnością i stanowiące świadectwo minionej epoki bądź zdarzenia, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną lub naukową[2].

Zabytki ruchome to m.in. wyposażenie świątyń i przedmioty pozostające w kolekcjach[3]. Liczba zabytków ruchomych w Polsce wynosi 268915 (stan na 29 stycznia 2021)[3]. Do zabytków ruchomych nie zaliczają się: zbiory figurujące w inwentarzach muzealnych, narodowy zasób biblioteczny, obiekty wpisane na Listę Skarbów Dziedzictwa[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Rozporządzenie ministra kultury i dziedzictwa narodowego z dnia 26 maja 2011 w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem, „Dziennik Ustaw”, 133, poz. 661, s. 6925.
  2. ↑ a b Ochrona zabytków i opieka nad zabytkami. - Dz.U.2022.840 t.j. [online], OpenLEX [dostęp 2022-06-25] (pol.).
  3. ↑ a b Zestawienie danych statystycznych z rejestru zabytków - zabytki nieruchome [online], dane.gov.pl [dostęp 2022-06-25].
  4. ↑ Zabytki ruchome, [w:] Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Katowicach [online], wkz.katowice.pl [dostęp 2022-06-26].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zabytek_ruchomy&oldid=74915630”