Zamek w Windsorze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zamek w Windsorze

nr rej. 1117776
Zamek w Windsorze (strona wschodnia)
Państwo	Wielka Brytania
Kraj	Anglia
Miejscowość	Windsor
Typ budynku	zamek królewski
Rozpoczęcie budowy	1070
Ukończenie budowy	1086
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii Zamek w Windsorze
Położenie na mapie Anglii Zamek w Windsorze
Położenie na mapie Berkshire Zamek w Windsorze
51°29′02″N 0°36′16″W/51,483889 -0,604444
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Zamek w Windsorze (ang. Windsor Castle) – rezydencja królów angielskich od 1110 roku, położona w mieście Windsor (hrabstwo Berkshire w Anglii).

Zamek składa się z licznych budynków otoczonych murami z wieżami i bramami. Zbudowany został w latach 1070–1086 przez Wilhelma I Zdobywcę, a następnie był rozbudowywany przez kolejnych władców: Edward III wzniósł tu w XIV wieku The Round Tower (Okrągła Wieża), a Edward IV w XV wieku rozpoczął budowę późnogotyckiej St George’s Chapel – kaplicy św. Jerzego, gdzie obecnie nadaje się Order Podwiązki z zachowaniem średniowiecznego ceremoniału (w jej podziemiach znajdują się królewskie groby).

Razem z pałacem Buckingham w Londynie i pałacem Holyrood w Edynburgu jest jedną z głównych oficjalnych rezydencji brytyjskich monarchów. Królowa Elżbieta II przyjmowała tu oficjalnych i prywatnych gości.

Zamek w Windsorze jest największym zamieszkiwanym zamkiem na świecie – ma 800 metrów długości i 19 baszt. Powierzchnia jego podłóg wynosi około 45 000 m².

W swoich wnętrzach mieści cenne zbiory malarstwa, rysunku i wyrobów rzemiosła artystycznego. W 1992 część zamku niemal doszczętnie spłonęła^[1]. Dla zebrania funduszy potrzebnych do prac budowlanych udostępniono do zwiedzania część pałacu Buckingham. Po odbudowie zamek ponownie otwarto dla zwiedzających w 1997.

W latach 2020–2022 w zamku mieszkała królowa Elżbieta II^[2][3], którą pochowano w zamkowej kaplicy^[4].

Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z 1067 roku^[5]. W czasie wojny domowej w latach 1642–1649 w zamku przetrzymywano setki więźniów wojennych. Został on zdobyty w 1642 i przekształcony w kwaterę główną sił parlamentarnych aż do końca wojny. Najprawdopodobniej zwykli żołnierze więzieni byli w lochach Curfew Tower (dosłownie „baszta Godziny Policyjnej”). Dużą część jeńców stanowili oficerowie wysokiej rangi wojska monarchii lub członkowie lojalnej szlachty. Więźniowie byli rozmieszczani w różnych basztach oraz pomieszczeniach zamku, a większość spędziła tam miesiące lub lata: czas wystarczający, by wyryć na ścianach swe nazwiska i herby. Niektóre z tych śladów zachowały się w pokoju znajdującym się nad bramą błędnie zwaną Normandzką. Najznamienitszym więźniem na zamku w Windsorze był król Karol I, przetrzymywany na zamku przez kilka dni w 1647 oraz w styczniu roku następnego. Po egzekucji ciało króla znalazło się w Windsorze i pogrzebane zostało bez żadnych ceremonii w kaplicy świętego Jerzego, w krypcie Henryka VIII i królowej Jane Seymour.

• Serwis internetowy dotyczący zamku w Windsorze