Zamek ryglowany – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zamek ryglowany – zamek, który po zamknięciu na czas strzału wlotu lufy łączony jest mechanicznie z lufą za pomocą mechanizmu ryglowego^[1].

Ma zastosowanie w broni strzeleckiej strzelającej nabojami karabinowymi i pośrednimi oraz broni artyleryjskiej, nieautomatycznej, półautomatycznej i automatycznej^[1].

Może mieć niewielką masę i jest bardziej skomplikowany konstrukcyjnie. Z uwagi na rodzaj wykonywanego ruchu podczas otwierania i zamykania może być zamkiem suwliwym, poprzeczno–suwliwym lub obrotowo–wahliwym^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 245.

Bibliografia

Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 245. ISBN 83-86028-01-7.

[CITEREFCieplińskiWoźniak1994245-1] Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 245.

[1]