Zbigniew Bujak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbigniew Bujak

Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1954 Łopuszno
Zawód, zajęcie	polityk, politolog
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	poseł na Sejm I i II kadencji (1991–1997), prezes Głównego Urzędu Ceł (1999–2001)
Partia	ROAD (1990–1991) RDS (1991–1992) UP (1992–1998) UW (1998–2005) PD (2005–2007)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Zbigniew Bujak (ur. 29 listopada 1954 w Łopusznie) – polski polityk i politolog, działacz opozycji demokratycznej w czasach PRL, poseł na Sejm I i II kadencji.

Syn Jana^[1]. W 1972 ukończył Technikum Elektroenergetyczne w Żyrardowie^[2][3]. W 1998 został absolwentem studiów politologicznych na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego^[3].

W latach 1972–1973 był pracownikiem zakładu Polfa w Grodzisku Mazowieckim. W latach 1973–1981 zatrudniony w Zakładach Mechanicznych Ursus. Od 1974 do 1976 odbywał zasadniczą służbę wojskową. Był wiceprzewodniczącym Socjalistycznego Związku Młodzieży Wojskowej^[3]. Od 1978 współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, kolporter wydawnictw niezależnych, m.in. „Robotnika”.

W 1980 zaangażował się w działalność w opozycji demokratycznej, był współzałożycielem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w ZM Ursus w Warszawie. W latach 1980–1981 zasiadał w Krajowej Komisji Porozumiewawczej związku, następnie był członkiem prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego uniknął zatrzymania w sopockim Grand Hotelu, pozostawał następnie w ukryciu. Przewodniczył Regionalnej Komisji Wykonawczej Regionu Mazowsze NSZZ „S”, zasiadał w Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. Był jednym z najdłużej ukrywających się członków tej organizacji. Został aresztowany w maju 1986, zwolniono go we wrześniu tego samego roku na mocy amnestii. W latach 1986–1987 wchodził w skład tymczasowej rady związku, a od 1987 do 1989 w skład Krajowej Komisji Wykonawczej.

W 1989 uczestniczył w obradach plenarnych Okrągłego Stołu, nie wystartował w wyborach do Sejmu kontraktowego. Był też jednym z trzech (obok Andrzeja Wajdy i Aleksandra Paszyńskiego) założycieli Agory S.A., m.in. wydawcy „Gazety Wyborczej”. W 1990 poparł kandydaturę Tadeusza Mazowieckiego na prezydenta. Był współzałożycielem ROAD, a po przystąpieniu tego ugrupowania do Unii Demokratycznej stanął na czele niewielkiego Ruchu Demokratyczno-Społecznego. W 1991 wspólnie z Januszem Rolickim opublikował wywiad rzekę Przepraszam za Solidarność.

W wyborach parlamentarnych w 1991 został jedynym posłem swojej partii z okręgu warszawskiego. W Sejmie I kadencji przystąpił do koła poselskiego Solidarności Pracy. W 1992 w wyniku połączenia Ruchu Demokratyczno-Społecznego, Solidarności Pracy i Polskiej Unii Socjaldemokratycznej został jednym z trzech współprzewodniczących Unii Pracy (obok Ryszarda Bugaja i Wiesławy Ziółkowskiej). W wyborach w 1993 po raz drugi uzyskał mandat poselski z listy UP. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję (UP nie przekroczyła progu wyborczego).

Sprzeciwiając się planom nawiązania przez Unię Pracy współpracy z SLD, w 1998 odszedł z partii wraz z grupą byłych posłów i działaczy, przystępując do Unii Wolności. W 1999 został mianowany prezesem Głównego Urzędu Ceł w rządzie Jerzego Buzka. Stanowisko to zajmował do grudnia 2001.

W wyborach w 2002 był kandydatem Unii Samorządowej na urząd prezydenta m.st. Warszawy, uzyskując 2,7% głosów^[4]. Dwa lata później bez powodzenia kandydował z listy UW do Parlamentu Europejskiego^[5]. W 2005 przystąpił do powstałej z przekształcenia UW Partii Demokratycznej, w której działał do 2007.

Należy do Stowarzyszenia Wolnego Słowa. W 2014 współtworzył Komitet Obywatelski Solidarności z Ukrainą (KOSzU)^[6]. Opublikował książkę pt. Konstytucja starsza niż myślisz. Czyli o tym, co z historycznego dorobku państwa polskiego znajdziemy w naszej konstytucji (Milanówek 2017, ISBN 978-83-949692-0-2)^[7].

W 2019 wystartował w wyborach do Parlamentu Europejskiego jako lider listy Wiosny Roberta Biedronia w województwie lubelskim^[8], zdobywając 11 640 głosów (1,57% głosów w okręgu) i nie uzyskując mandatu^[9].

Wieloletni mieszkaniec Podkowy Leśnej; w 2020 otrzymał tytuł honorowego obywatela tego miasta^[10].

• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski – 2011^[11]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1990, nadany przez prezydenta RP na uchodźstwie^[12]

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1991		Ruch Demokratyczno-Społeczny	Sejm I kadencji	nr 1	12 236 (1,70%)[13]
1993		Unia Pracy	Sejm II kadencji	nr 16	32 431 (6,25%)[14]
1997			Sejm III kadencji		11 975 (2,30%)[15]
2002		Unia Samorządowa	Prezydent miasta stołecznego Warszawy		14 506 (2,70%)[4]
2004		Unia Wolności	Parlament Europejski VI kadencji	nr 5	2989 (0,87%)[5]
2019		Wiosna	Parlament Europejski IX kadencji	nr 8	11 640 (1,57%)[9]

• Strona sejmowa posła II kadencji. [dostęp 2015-03-22].
• Mirosława Łątkowska, Adam Borowski: Zbigniew Bujak. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2019-11-30].