Zbrojne Jednostki Proletariatu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbrojne Jednostki Proletariatu (wł. Nuclei Armati Proletari, NAP) – włoska organizacja terrorystyczna.

Powstały w 1973^[1] lub 1974 roku^[2]. Działały głównie w Neapolu i Florencji^[2]. Były jedyną spośród lewicowych grup terrorystycznych, która była silnie obecna w południowych Włoszech^[1]. Inną cechą charakterystyczną NAP była obecność w jej szeregach robotników^[3]. Na strukturę formacji składały się luźne i autonomiczne komórki, które działały na wolności, jak i w zakładach karnych^[1]. Rozpadły się w 1978 roku, a resztki ich struktur wchłonęły sojusznicze Czerwone Brygady^[1].

• 25 lipca 1974 roku bojówkarze porwali studenta z Neapolu. Zakładnik został zwolniony po wpłaceniu okupu^[1].

• 1 października 1974 roku terroryści przeprowadzili ataki bombowe w pobliżu więzień w Neapolu, Mediolanie i Rzymie. W zamachach nikt nie zginął^[1].

• 18 grudnia 1974 roku członkowie grupy porwali przedsiębiorcę z Neapolu. Został on zwolniony po zapłaceniu okupu^[1].

• 6 maja 1975 roku bojówkarze porwali w Rzymie sędziego Sądu Najwyższego. Wypuścili go po spełnieniu żądań^[1].

• 14 grudnia 1976 roku terroryści zaatakowali policjantów w Rzymie. W walce zginął jedne policjant i jeden bojówkarz. Dwóch innych policjantów zostało rannych^[1].

• 22 marca 1977 roku terrorysta zabił dwóch funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa. Do zabójstw doszło w trakcie próby aresztowania bojownika, który zbiegł z więzienia^[1].

• 5 kwietnia 1977 roku porwany został syn Francesco De Martino, sekretarza Włoskiej Partii Socjalistycznej w Neapolu^[4].

• 15 kwietnia 1978 roku terroryści umieścili ładunek wybuchowy pod biurem partii Chrześcijańska Demokracja w Mestre. W wybuchu nikt nie zginął^[1].

O członkostwo w nich oskarżonych zostało 65 osób^[1]. Czołowi działacze: Domenico Deli Veneri, Giovanni Gentile Schiavone, Antonio de Laurentis i Antonio lo Muscio^[5].

Wyznawały wartości ultralewicowe^[1]. Ich celem było wyzwolenie tzw. lumpenproletariatu, czyli najbiedniejszych grup społecznych, do tego grona zaliczani byli: imigranci z Południa Włoch, bezdomni, bezrobotni, więźniowie czy wykolejona młodzież^[3].

• Victor Grotowicz: Terroryzm w Europie Zachodniej. Wrocław-Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 978-83-01-13114-2. Brak numerów stron w książce
• Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000. ISBN 83-907096-2-7.