Zintegrowany węzeł przesiadkowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zintegrowany węzeł przesiadkowy – miejsce umożliwiające dogodną zmianę środka transportu wyposażone w niezbędną dla obsługi podróżnych infrastrukturę, w szczególności: miejsca postojowe, przystanki komunikacyjne, punkty sprzedaży biletów, systemy informacyjne umożliwiające zapoznanie się zwłaszcza z rozkładem jazdy, linią komunikacyjną lub siecią komunikacyjną^[1].

Potoczne znaczenie pojęcia „węzeł przesiadkowy” to miejsce, gdzie dokonywane są przesiadki pomiędzy różnymi liniami lub środkami transportu^[2].

Przypisy

↑ Definicja prawodawstwa polskiego, wynikająca z art. 4 ust. 1 pkt 27 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2023 r. poz. 2778).
↑ Radosław Bul. Węzły przesiadkowe jako główny element zintegrowanego systemu transportu publicznego w aglomeracji poznańskiej1. „Transport miejski i regionalny”. 09, s. 11–19, 2017.

[1] Definicja prawodawstwa polskiego, wynikająca z art. 4 ust. 1 pkt 27 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2023 r. poz. 2778).

[2] Radosław Bul. Węzły przesiadkowe jako główny element zintegrowanego systemu transportu publicznego w aglomeracji poznańskiej1. „Transport miejski i regionalny”. 09, s. 11–19, 2017.

[1]

[2]