Zofibór – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zofibór
wieś
Ilustracja
Rzymskokatolicki kościół parafialny pw. św. Zofii
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

łukowski

Gmina

Wojcieszków

Wysokość

158 m n.p.m.

Liczba ludności (2022)

175[2]

Strefa numeracyjna

25

Kod pocztowy

21-411[3]

Tablice rejestracyjne

LLU

SIMC

0695580[4]

Położenie na mapie gminy Wojcieszków
Mapa konturowa gminy Wojcieszków, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Zofibór”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Zofibór”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Zofibór”
Położenie na mapie powiatu łukowskiego
Mapa konturowa powiatu łukowskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Zofibór”
Ziemia51°50′04″N 22°21′58″E/51,834444 22,366111[1]

Zofibórwieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie łukowskim, w gminie Wojcieszków[4][5]. Obok miejscowości przepływa Bystrzyca, niewielka rzeka dorzecza Wisły.

Integralne części wsi Zofibór[4][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
0695574 Przytulin kolonia

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.

Wieś stanowi sołectwo w gminie Wojcieszków[6].

Według danych zamieszczonych w Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego, tomu wydanego w 1895 r., wieś Zofibór liczyła 3 domy, 56 mieszkańców oraz zajmowała obszar 257 mórg[7].

Na terenie miejscowości znajduje się zabytkowy zespół gorzelni dworskiej z początku XX wieku.

Miejscowość jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii św. Zofii.

Dominikanie w Zofiborze

[edytuj | edytuj kod]

W Polsce dominikanie rozwijali bractwa Imienia Jezus od XVII wieku. W Borku Wielkopolskim założył bractwo ks. Feliks Durewicz (1576–1642). Filipini z pobliskiego Gostynia zabiegali w 1687 u dominikanów o założenie bractwa Imienia Jezus w Świętej Górze, w swoim kościele w Studziannie wyznaczyli zaś (obchodzoną do dziś) uroczystość odpustową na cześć Imienia Jezus. Benedyktyni założyli bractwo Imienia Jezus i Imienia Maryi w Wąwolnicy. W diecezji przemyskiej istniało kilka bractw Imienia Jezus: w Rybotyczach (1601), Odrzykoniu (1615) i w Haczowie (1693). W archidiakonacie lubelskim od 1638 istniało bractwo Imienia Jezus przy parafii Tuchowicz, od 1714 bractwo różańcowe i bractwo Imienia Jezus przy parafii w Kocku, od 1730 bractwo Imienia Jezus przy dominikańskiej parafii w Zofiborze. Klasztor Dominikanów został założony przez starostę łukowskiego Jana Domaszewskiego już w 1710 roku. Fundatorem klasztoru był także w 1721 roku Franciszek Nowosielski[7].

Franciszek Nowosielski, starosta łukowski i jego żona Zofia z Gozdzkich, starościanka stężycka, wybudowali w Domaszewnicy kościół i klasztor dla Dominikanów (według Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego fundatorem był Jan Domaszewski). Po spaleniu się kościoła w 1854 r. wybudowany został obecny kościół parafialny, drewniany. Do 1864 r. byli tu Dominikanie. Parafia erygowana w 1914 r. Wystrój wnętrza barokowy. Księgi metrykalne od 1914 r. Odpusty: św. Zofii, św. Dominika. Obecnie w skład parafii wchodzą następujące miejscowości: Zofibór, Wólka Domaszewska, Świderki (z gminy Wojcieszków), Szczygły Górne (z gminy Łuków powiatu łukowskiego), Domaszewnica, Kolonia Domaszewnica, Kolonia Domaszewska i Stanisławów (z gminy Ulan-Majorat powiatu radzyńskiego).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 162219
  2. Raport o stanie gminy w 2022. Liczba mieszkańców sołectw w dn. 31.12.2021 s.3
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1638 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
  5. a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  6. BIP gminy, sołectwa
  7. a b Zofibór, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 656.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]