Zugspitze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zugspitze
	; Zugspitze – widok z północnego zachodu (z doliny Loisach)
Państwo	Niemcy (Bawaria); Austria (Tyrol)
Położenie	Garmisch-Partenkirchen
Pasmo	Wettersteingebirge
Wysokość	2962,06 m n.p.m.
Wybitność	1745 m
Pierwsze wejście	27 sierpnia 1820; Josef Naus
	Położenie na mapie Alp Zugspitze
	47°25′N 10°59′E/47,416667 10,983333
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach

Zugspitze (2962 m n.p.m.) – najwyższy szczyt górski w Niemczech. Należy do Korony Europy.

Położenie i okolica

Zugspitze należy do pasma górskiego Wettersteingebirge znajdującego się w Alpach Bawarskich (Tyrolsko-Bawarskich Alpach Wapiennych) na granicy niemiecko-austriackiej w okręgu Garmisch-Partenkirchen. Nazwa góry pochodzi od częstych lawin (z niemieckiego: Lawinenzüge) schodzących w dół stromej północnej ściany.

Na masywie Zugspitze spotykają się grań główna Wetterstein (stanowiąca granicę pomiędzy Austrią i Niemcami), grań Blassen i grań Waxenstein. Również tutaj znajdują się dwa z kilku niemieckich lodowców – Schneeferner i Höllentalferner (obydwa obecnie w znacznym regresie).

Na płaskowyżu Zugspitze, zwanym Zugspitzplatt, znajduje się najwyżej położony i jedyny w Niemczech ośrodek narciarski na lodowcu. Na wierzchołku góry znajduje się ponadstuletnie schronisko monachijskiej sekcji Niemieckiego Związku Alpejskiego – Münchner Haus. Również od ponad stu lat na szczycie góry stoi stacja meteorologiczna, zbierająca dane o lokalnym klimacie w ramach międzynarodowego projektu GAW.

Trasy

Góra jest dostępna dla turystów, którzy mogą skorzystać z kolei zębatej, której trasa prowadzi w wydrążonym wewnątrz góry tunelu (Bayerische Zugspitzbahn), kolei linowej od strony niemieckiej (Eibsee-Seilbahn), lub z tyrolskiej kolei linowej (Tiroler Zugspitzbahn) od strony austriackiej. Żadna z kolei nie wjeżdża na główny wierzchołek.

Dla bardziej wytrawnych turystów istnieje szereg wariantów wejścia na szczyt o własnych siłach:

od strony austriackiej szlakiem wiodącym z Ehrwaldu;
z parkingu w Grainau (758 m n.p.m.) przez Höllental (Piekielna Dolina): deniwelacja wynosi aż 2204 m, wejście zajmuje 8–10 godzin, szlak prowadzi do schroniska Höllentalangerhütte (1387 m n.p.m.) i do końca doliny Höllental, gdzie czeka nas wspinaczka po pierwszej via ferracie na pionowej ścianie, następnie podejście na morenę i około godzinny odcinek piargiem, a później lodowcem Höllentalferner (2250 m n.p.m.) do kolejnej via ferraty na 400-metrowej ścianie, którą wspinamy się na szczyt;
z górnej stacji kolei na Alpspitze przez szczyt Alpspitze: jest to tzw. graniówka czyli przejście Jubiläumsgrat (Grań Jubileuszowa). Cała trasa zajmuje 12-15 godzin wspinaczki po słabo ubezpieczonym terenie o trudnościach do III według UIAA, na grani istnieje możliwość awaryjnego noclegu w bezobsługowym schronie Höllentalgrat-Hütte.

Historia

Pierwsza wzmianka o Zugspitze pojawia się w 1590 roku w opisie granicy pomiędzy hrabstwem Werdenfels a Austrią. Nazwa ta była jednak tak nieznana, iż nawet 200 lat później, w wydanym w 1796 roku „Wycieczkowym Atlasie Bawarii” żadna wzmianka o Zugspitze się nie pojawia. Dla ówcześnie żyjących miejscowych hodowców rogacizny czy handlarzy drewnem, wysoki masyw Zugspitze nie odgrywał żadnej ekonomicznej ani turystycznej roli.

W XIX wieku zainteresowanie masywem zaczęło wzrastać. 7 sierpnia 1807 roku ruszyła z Partenkirchen pierwsza udokumentowana ekspedycja w kierunku szczytu. W skład ekipy wchodzili: François Gabriel Graf von Bray, Prezes Ratyzbońskiego Towarzystwa Botanicznego, botanik Kaspar Graf von Sternberg, profesor Charles François Duval, generał Reinhard Friedrich Freiherr von Werneck i dwunastu pomocników, w tym tragarze i przewodnicy. Celem ekspedycji było ustalanie biegu i zmian temperatury górskiej rzeki Partnach aż do jej źródeł na zachodnim końcu Doliny Rein oraz opis flory regionu. Pomimo że członkowie ekspedycji działali w odległości około 4 km od szczytu, w sprawozdaniu Grafa Braysa nie ma o nim żadnej wzmianki.

Pierwsze udokumentowane zdobycie

Pierwsze udokumentowane zdobycie szczytu miało miejsce 27 sierpnia 1820 r. w ramach działalności Biura Topograficznego Króla Bawarii. Dokonanali tego podporucznik Josef Naus wraz ze służącym, niejakim Maierem, prowadzeni przez przewodnika górskiego Johanna Georga Tauschla^[1]. 7 stycznia 1882 r. Ferdinand Kilger, Heinrich Zametzer, Josef Zametzer, Heinrich Schwaiger oraz Alois Zott przeprowadzili pierwsze zimowe wejście na szczyt.

Wysokościowa Stacja Meteorologiczna

Jesienią 1898 radca Adolf Wenz przedstawił projekt obserwatorium meteorologicznego na Zugspitze. Pomysł ten był efektem wcześniejszych rozmów Centrali Meteorologicznej z Monachium oraz Niemieckiego i Austriackiego Towarzystwa Alpejskiego. Budowa rozpoczęła się w 1899 roku. 19 lipca 1900 roku zwierzchnictwo nad obserwatorium przejął rząd królewski. Josef Enzensperger, meteorolog, alpinista, a w późniejszym czasie badacz Antarktyki jako pierwszy objął w 1900 stanowisko obserwatora w nowej stacji.

Od tamtego czasu, z krótką przerwą po wojnie w 1945, w stacji nieprzerwanie dokonuje się pomiarów pogody. Dziś zwierzchnictwo nad stacją przejęła Niemiecka Służba Meteorologiczna. Niedaleko działa również austriacka automatyczna stacja pogodowa.

Dokładna wysokość

Dość długo wysokość Zugspitze szacowano na 2960 do 2970 metrów. Najnowsze pomiary Bawarskiego Krajowego Urzędu Pomiarowego wskazują na dokładną wartość 2962,06 m. Z tego powodu jedna z kawiarni na Zugspitze nazwana została „2962”. Na najwyższym wierzchołku znajduje się około 4-metrowej wysokości pozłacany krzyż.