Zazen – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zazen (jap. 座禅 medytacja zen na siedząco; chiń. upr. 坐禅, chiń. trad. 坐禪, zuòchán, kor. 좌선 chaosŏn, wiet. tọa thiền) – forma medytacji podstawowa w buddyzmie zen, wykonywana na siedząco[1], z nogami skrzyżowanymi. Głównym elementem zazen jest siedzenie w poprawnej pozycji, oddychanie i brak przywiązania do myślenia[2].

Cel zazen

[edytuj | edytuj kod]

Celem zazen jest „oświecenie i uwolnienie się od cierpienia” oraz „wyzwolenie się od próżności i chęci zysku”[3]. Praktycznie celem jest osiągnięcie stanu długotrwałego skupienia, podczas którego nie myśli się o czymkolwiek. Ważne jest utrzymanie poprawnej pozycji oraz oddychania[2].

Praktyka medytacji prowadzi do rozwinięcia koncentracji, siły samadhi (jap. jōriki, chiń. dingli, 定力). Rozwinięcie siły samadhi jest jednym z najważniejszych elementów treningu, gdyż według wierzeń buddyjskich umożliwia pełną realizację, przekroczenie świata doczesnego i duchowego[4].

Pozycje

[edytuj | edytuj kod]
Grupa siedmiu osób praktykująca zazen siedząc w pozycji birmańskiej

Przy wykonywaniu zazen można przyjmować następujące pozycje[5]:

Praktyka siedząca dłuższa niż kilkadziesiąt minut jest trudna do utrzymania, należy zatem co jakiś czas przerywać ją kinhin – odmianą zazen praktykowaną podczas chodzenia[5]. Pozwala to na rozruszanie mięśni i rozciągnięcie nóg po długim okresie siedzenia[2].

Formalne spotkania

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: sesshin.
Zazen w ośrodku szkoły Rinzai

Zazen jest praktykowane zbiorowo podczas formalnych spotkań (sesshin lub zazenkai). Spotkania takie mogą trwać od paru dni do wielu tygodni. Zazwyczaj praktykuje się wtedy zazen ok. 10 godzin dziennie, przerywając je na czas posiłku, wykonywanie robót „samu” lub medytację w ruchu - medytację w chodzie kinhin. Praktykowanie wspólnie z innymi pozwala na osiągnięcie większego skupienia, daje też możliwość spotkania z rōshim (dokusan)[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ zazen, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-09-09].
  2. ↑ a b c d Arnie Kozak: The Everything Buddhism Book: A complete introduction to the history, traditions, and beliefs of Buddhism, past and present. Wyd. 2. Everything Books, 2011, s. 151-154. ISBN 1-4405-1028-8. (ang.).
  3. ↑ Tenshin Reb Anderson. A Ceremony for the Encouragement of Zazen. „Wind Bell”. 31 (2), 1997. San Francisco Zen Center. (ang.). 
  4. ↑ Carl Bielefeldt: Dogen's Manuals of Zen Meditation. Berkeley: University of California Press, 1988, s. 183-185. ISBN 978-0-520-06835-3. (ang.).
  5. ↑ a b Mark Nesti: Theology, Ethics and Transcendence in Sports. Jim Parry, Mark Nesti, Nick Watson (red.). Taylor & Francis, 2011, s. 214. ISBN 0-415-87851-9. (ang.).
  6. ↑ Shohaku Okumura: Living By Vow: A Practical Introduction to Eight Essential Zen Chants and Texts. David Ellison (red.). Wisdom Publications, 2012, s. 32. ISBN 1-61429-010-5. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Buddyzm
Podstawy
Karma
Wizja świata
Oświecenie
Praktyka
W klasztorze
Świątynie
Szkoły
Doktryny

Koło Dharmy

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zazen&oldid=74757858”