Związek Uzdrowisk Polskich – Wikipedia, wolna encyklopedia

Związek Uzdrowisk Polskich – organizacja, koordynująca działania przemysłu uzdrowiskowego, powstała w 1926.

Związek był kontynuacją Krajowego Związku Zdrojowisk i Uzdrowisk, który powstał w 1910 w czasie I Krajowego Zjazdu Przemysłowo-Balneologicznego w Galicji.

W roku 1937 Związek liczył 54 członków-podmiotów uzdrowiskowych, należały do niego nie tylko renomowane zdrojowiska jak Truskawiec, ale także mniejsze miejscowości uzdrowiskowe: Otwock, Jaworze, Ojców, Zakopane, Jastrzębia Góra, Horyniec i inne.

Głównymi zadaniami związku były:

• pozyskanie dla uzdrowisk tanich kredytów
• staranie się o zorganizowanie Towarzystwa Kredytowego Uzdrowisk
• starania o poprawę komunikacji do uzdrowisk
• starania o zniżki kolejowe powrotne z uzdrowisk

Związek powołał Fundację Instytutu Balneologicznego, dzięki której zbudowano w Al. Focha 33 w Krakowie gmach instytutu i powołano Instytut Balneologiczny, istniejący do 1952.

Związek został zlikwidowany w 1946.

• hr. Jan Potocki, właściciel uzdrowiska Rymanów
• Medard Kozłowski – wójt gminy Zakopane
• dr Ludwik Dudyński – kierownik zakładu zdrojowego w Morszynie
• Rajmund Jarosz – właściciel uzdrowiska Horyniec
• Roman Jarosz z Truskawca
• Stanisław Karłowski^[1]
• Halina Minkiewiczowa