Zygmunt Dworakowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
Data i miejsce urodzenia | 11 marca 1905 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 9 sierpnia 1971 |
Przewodniczący prezydium Miejskiej Rady Narodowej m.st. Warszawy | |
Okres | od 17 grudnia 1956 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Zygmunt Dworakowski (ur. 11 marca 1905 w Warszawie, zm. 9 sierpnia 1971 tamże)[1] – nauczyciel, polityk, działacz samorządowy i dyplomata.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Romana. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Pracował jako nauczyciel m.in. w Gimnazjum W. Giżyckiego. W czasie II wojny światowej był nauczycielem na tajnych kompletach. Od 1945 był dyrektorem Centralnej Szkoły Kierowników Świetlic[2].
Od 1946 był radnym Warszawy i przewodniczącym Komisji Kultury przy Zarządzie Miejskim w Warszawie[2]. Od 1947 pracował w Zarządzie Miejskim[2]. Od 1950 był wiceprzewodniczącym, a w okresie od 17 grudnia 1956 do 5 maja 1960 przewodniczącym prezydium Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy.
W latach 1960–1966 był ambasadorem PRL w Grecji i na Cyprze, a następnie wiceprezesem Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną[1].
Zmarł w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A32-1-19)[1].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Sztandaru Pracy I klasy (1959)[3]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)[4]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[5]
- Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1960)[6]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Juliusz Jerzy Malczewski (red.): Cmentarz Komunalny Powązki dawny Wojskowy w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1989, s. 186. ISBN 83-217-2641-0.
- ↑ a b c Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 158. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Najwyższe odznaczenia dla zasłużonych obywateli Polski Ludowej, „Trybuna Robotnicza”, nr 173, 22 lipca 1959, s. 7.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1452.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 29, poz. 277.
- ↑ Janusz Zarzycki – przewodniczącym prezydium St. RN. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 107, s. 2, 6 maja 1960.